|
|
| Regel 1: |
Regel 1: |
| {{#seo: | | {{#seo: |
| |title=Het Boeddhisme in Korea | | |title=Het Boeddhisme in Japan |
| |titlemode=append | | |titlemode=append |
| |keywords=Korea, boeddhisme, boeddha, boeddhistisch, Dharma, Pali-canon, Gautama, boeddhist, waarheden, soetra, sutta, Dhamma, meditatie, inzicht, Ivar Mol, Dharma-Lotus, mindfulness, India, Nepal | | |keywords=Japan, boeddhisme, boeddha, boeddhistisch, Dharma, Pali-canon, Gautama, boeddhist, waarheden, soetra, sutta, Dhamma, meditatie, inzicht, Ivar Mol, Dharma-Lotus, mindfulness, India, Nepal |
| |description=de ontstaansgeschiedenis van het boeddhisme en de dagelijkse gebruiken van het boeddhisme in dit land. | | |description=de ontstaansgeschiedenis van het boeddhisme en de dagelijkse gebruiken van het boeddhisme in dit land. |
| }} | | }} |
| {{Boeddhisme per land}} | | {{Boeddhisme per land}} |
| ==Korea==
| | [[File:Le_Grand_Bouddha_du_Kotoku-in_(Kamakura,_Japon)_(42096289494).jpg|thumb|350px|Daibutsu in Kōtoku-in, Kamakura, Japan]] |
| [[File:Seokguram_Buddha.JPG|thumb|350px|Een afbeelding van Gautama Boeddha bij Seokguram Grotto, Gyeongju, in Zuid-Korea]] | | [[File:TofukujiSanmon.jpg|thumb|350px|De hoofdingang van Tōfuku-ji, de oudste sanmon in Japan.]] |
| [[File:Korea-Haeinsa-21.jpg|thumb|350px|Monniken gaan naar hun kamers na het avondgebed in Haeinsa]]
| | [[File:Mt Koya monks.jpg|thumb|350px|Monniken bij Mt Koya]] |
| [[File:Korea_south_silla_stone_buddha.jpg|thumb|350px|Een stenen beeld van een Boeddha, nabij Gyeongju, Zuid-Korea. Silla uit de 7e eeuw]] | | [[File:Japanese buddhist monk by Arashiyama cut.jpg|thumb|350px|Japanse monnik]] |
| [[Bestand:Korean_monks.jpg|thumb|350px|Monniken in Seoul]] | | ==Japan== |
| [[File:Korea-Haeinsa-Tripitaka_Koreana-01.jpg|thumb|350px|[[Pali-canon|Tripitaka Koreana]] in Haeinsa]]]] | | Het [[boeddhisme]] in '''Japan''' is begin 21e eeuw onder te verdelen in met name drie hoofdstromingen: |
| [[File:Goryeo-Avalokiteshvara-1310-kagami_Jinjya_Temple.jpg|thumb|350px|Koreaans schilderij van Avalokiteshvara, 1310, inkt op zijde, geschilderd door Umun Kim]] | |
|
| |
|
| Het '''Koreaanse boeddhisme''' onderscheidt zich van andere vormen van [[boeddhisme]] door zijn poging om een oplossing te vinden voor wat het ziet als inconsistenties in het [[Stromingen binnen het boeddhisme|Mahayana-boeddhisme]]. Vroege Koreaanse [[monnik|monniken]] geloofden dat de tradities die ze uit het buitenland kregen, intern inconsistent waren. Om dit aan te pakken, ontwikkelden ze een nieuwe holistische benadering van het boeddhisme. Deze benadering is kenmerkend voor vrijwel alle grote Koreaanse denkers en heeft geresulteerd in een duidelijke variatie op het boeddhisme, die Tongbulgyo (' doorgewinterd boeddhisme') wordt genoemd, een vorm die probeerde alle geschillen te harmoniseren door Koreaans geleerden. Koreaanse boeddhistische denkers verfijnden de ideeën van hun voorgangers tot een aparte vorm.
| | * het Zuiver Land-boeddhisme |
| | * het Nichiren-boeddhisme |
| | * het [[Zen|Zen-boeddhisme]] |
|
| |
|
| Eeuwen nadat het boeddhisme zijn oorsprong vond in India, arriveerde het Mahayana- boeddhisme in China via de zijderoute in de 1e eeuw na Christus via Tibet, en vervolgens naar het schiereiland Korea in de 3e eeuw tijdens de periode van de drie koninkrijken van waaruit het naar Japan werd overgedragen. In Korea werd het aangenomen als de staatsgodsdienst van 3 samenstellende staatsbesturen van de periode van de Drie Koninkrijken, eerst door de Goguryeo (Gaya) in 372, door de Silla in 528 en door het Baekje in 552.
| | Het boeddhisme kreeg in Japan in de 6e eeuw voet de grond. |
|
| |
|
| Zoals het er nu uitziet, bestaat het Koreaanse boeddhisme voornamelijk uit de Seon-linie, voornamelijk vertegenwoordigd door de Jogye- en Taego-ordes. De Koreaanse Seon heeft een sterke relatie met andere Mahayana-tradities die zowel de stempel van de [[Zen|Chan-]] leringen als de nauw verwante zen dragen. Andere sekten, zoals de moderne heropleving van de Cheontae- lijn, de Jingak-orde (een moderne esoterische sekte) en de nieuw gevormde Won, hebben ook aanzienlijke volgers aangetrokken.
| | ==Geschiedenis== |
|
| |
|
| Het Koreaanse boeddhisme heeft veel bijgedragen aan het Oost-Aziatische boeddhisme, vooral aan de vroege Chinese , Japanse en Tibetaanse scholen van boeddhistisch denken.
| | De Japanse geschiedenis van het boeddhisme wordt meestal ingedeeld in drie periodes: |
|
| |
|
| ==Historisch overzicht en ontwikkeling==
| | * de Naraperiode (552 tot 794) |
| ===aankomst en de verspreiding van het boeddhisme===
| | * de Heianperiode (794 tot 1191) |
| | * de Kamakuraperiode (vanaf 1185) |
|
| |
|
| Toen het boeddhisme oorspronkelijk in Korea werd geïntroduceerd vanuit de voormalige Qin in 372, ongeveer 800 jaar na de dood van [[Gautama de Boeddha|de historische Boeddha]], was sjamanisme de inheemse religie. De Samguk yusa en Samguk sagi vermelden de volgende 3 monniken die in de 4e eeuw tijdens de periode van de Drie Koninkrijken als een van de eersten boeddhistische leer of Dharma naar Korea brachten: Malananta - een Indiase boeddhistische monnik die uit het Serindische gebied van Zuid-China kwam Oost-Jin-dynastie en bracht het boeddhisme aan de Koning Baekje van Baekje in de zuidelijke Koreaanse schiereiland in 384 CE, Sundo - een monnik uit het noorden van de Chinese staat Voormalig Qin gebracht boeddhisme Goguryeo in Noord-Korea in 372, en Ado - een monnik die het Boeddhisme bracht Silla in centraal Korea. Omdat boeddhisme niet in strijd was met de riten van de natuuraanbidding, werd het door aanhangers van het sjamanisme toegestaan om in hun religie te mengen. Dus de bergen waarvan sjamanisten geloofden dat ze in de pre-boeddhistische tijd de woonplaats van geesten waren, werden later de locaties van boeddhistische tempels.
| | In elk van deze periodes werden er nieuwe theorieën geïntroduceerd. |
|
| |
|
| Hoewel het aanvankelijk een brede acceptatie genoot en zelfs werd ondersteund als de staatsideologie tijdens de Goryeo- periode (918-1392), Leed het boeddhisme in Korea onder extreme onderdrukking tijdens het Joseon- tijdperk (1392-1897), Dat meer dan vijfhonderd jaar duurde. Gedurende deze periode, Neo-Confucianisme overwon voorafgaande dominantie van het boeddhisme.
| | ===tijdlijn=== |
|
| |
|
| Pas nadat boeddhistische monniken hielpen bij het afweren van de Japanse invasies in Korea (1592-98), stopte de vervolging van boeddhisten. Het boeddhisme in Korea bleef gematigd tot het einde van de Joseon-periode, toen zijn positie enigszins werd versterkt door de koloniale periode, die duurde van 1910 tot 1945. Deze boeddhistische monniken maakten echter niet alleen een einde aan de Japanse overheersing in 1945, maar ze maakten ook een einde aan de Japanse overheersing in 1945. bevestigden ook hun specifieke en afzonderlijke religieuze identiteit door hun tradities en praktijken te hervormen. Ze legden de basis voor veel boeddhistische samenlevingen, en de jongere generatie monniken kwam met de ideologie van Mingung Pulgyo , of 'boeddhisme voor de mensen'. Het belang van deze ideologie is dat ze werd bedacht door de monniken die zich concentreerden op de dagelijkse problemen van de mannen. Na de Tweede Wereldoorlog werd de Seon-school van het Koreaanse boeddhisme opnieuw geaccepteerd.
| | * 654: Dosho introduceert de Hosso (Faxiang, Oost-Aziatische Yogācāra) |
| | * 736: Bodhisena introduceert de Kegon (Huayan, Avatamsaka) |
| | * 753: Ganjin introduceert de Ritsu (Lu, Vinaya) |
| | * 807: Saicho introduceert de Tendai (Tiantai) |
| | * 816: Kukai sticht het Shingon (Zhenyan) |
| | * 1175: Honen introduceert het Zuiver Land-boeddhisme |
| | * 1191: Eisai introduceert de Rinzai (Linji) |
| | * 1227: Dogen introduceert de Sotot (Caodong) |
| | * 1253: Nichiren sticht het Nichiren-boeddhisme |
| | * 1282: Nichiren-boeddhisme splitst zich op in meerdere scholen |
| | * 1654: Ingen introduceert de Obaku (Huangbo) |
|
| |
|
| ===omvang en syncretische invloed van het boeddhisme=== | | ===Nara periode (552-794)=== |
| | Het jaar 552 - ook 538 wordt wel genoemd - wordt vaak aangeduid als het introductiejaar van het boeddhisme in Japan en als beginpunt van de Naraperiode (552-794). Dit was het jaar dat een Koreaanse afgezant verscheen voor keizer Kimmei van Japan. |
| | Er zijn echter ook Chinese bronnen die spreken van een eerdere introductie, namelijk in de 2e eeuw via de Zijderoute vanuit het Chinees Keizerrijk. Toen waren de Japanners echter nog niet ontvankelijk voor deze religie, in tegenstelling tot keizer Kimmei die het boeddhisme in de 6e eeuw omarmde en het een fantastische doctrine noemde. |
|
| |
|
| Uit een overheidsenquête uit 2005 bleek dat ongeveer een kwart van de Zuid-Koreanen als boeddhist werd geïdentificeerd. Het werkelijke aantal boeddhisten in Zuid-Korea is echter dubbelzinnig, aangezien er geen exact of exclusief criterium is waarmee boeddhisten kunnen worden geïdentificeerd, in tegenstelling tot de christelijke bevolking. Met de opname van het boeddhisme in de traditionele Koreaanse cultuur, wordt het nu beschouwd als een filosofie en culturele achtergrond in plaats van een formele religie. Als gevolg hiervan worden veel mensen buiten de praktiserende bevolking sterk beïnvloed door deze tradities. Dus als seculiere gelovigen worden geteld of degenen die door het geloof zijn beïnvloed terwijl ze andere religies niet volgen, wordt het aantal boeddhisten in Zuid-Korea als veel groter beschouwd. Evenzo wordt in officieel atheïstisch Noord-Korea, terwijl boeddhisten officieel 4,5% van de bevolking uitmaken, een veel groter aantal (meer dan 70%) van de bevolking beïnvloed door boeddhistische filosofieën en gebruiken.
| | ===Horyu-ji, gesticht in 607=== |
| | In de eerste decennia stuitte de aanwezigheid van het boeddhisme nog op verzet, totdat keizer Yomei het boeddhisme in 585 officieel erkende. Keizer Shotoku Taishi benoemde het boeddhisme tijdens zijn regering (593-621) tot officiële religie van het land en hij beval zijn onderdanen de Drie Juwelen te vereren: de Boeddha, de dharma en de sangha. De keizer schreef ook zelf enkele commentaren bij soetra's, stimuleerde boeddhistische studie en liet verschillende boeddhistische tempels bouwen. |
|
| |
|
| ==Boeddhisme in de Drie Koninkrijken==
| | De heersende leer van deze tijd was de sanron (sanlun zong) uit de madhyamakatraditie van het mahayanaboeddhisme. In de laatste episode van de Naraperiode, van 710 tot 794, waren er inmiddels zes tradities uit China. Naast de sanron waren dat de kusha, hosso, jojitsu, ritsu en kegon, waarbij de laatste traditie van groot belang was voor de keizers in Japan. Later, in de 9e eeuw, werden deze tradities officieel erkend. |
|
| |
|
| Toen het boeddhisme in de 4e eeuw na Christus in Korea werd geïntroduceerd, werd het Koreaanse schiereiland politiek onderverdeeld in drie koninkrijken van Korea ]: Goguryeo in het noorden (inclusief grondgebied dat momenteel in Rusland en China ligt), Baekje in het zuidwesten en Silla in het zuidoosten. Er is concreet bewijs van een eerdere introductie van het boeddhisme dan traditioneel werd aangenomen. Een graf uit het midden van de 4e eeuw, opgegraven in de buurt van Pyongyang , blijkt boeddhistische motieven te bevatten in de plafondversiering.
| | ===Heianperiode (794-1191)=== |
| | De jaren 794 tot 1191 omvatten de Heianperiode in het Japans boeddhisme. De periode werd ingeluid in 794 toen Heian-kyo, het tegenwoordige Kioto, werd uitgeroepen tot hoofdstad van Japan. In deze tijd ontstonden er steeds nauwere banden tussen de geestelijkheid en de keizerlijke monarchie en werd het boeddhisme opnieuw de officiële religie van het land. De tendai en shingon waren de overheersende boeddhistische stromingen in Japan. |
|
| |
|
| Koreaanse boeddhistische monniken reisden naar China of India om het boeddhisme te bestuderen in de late periode van de drie koninkrijken, vooral in de 6e eeuw. In 526 reisde de monnik Gyeomik uit Baekje via de zuidelijke zeeroute naar India om Sanskriet te leren en de Vinaya te bestuderen . De monnik Paya (562–613) Uit Goguryeo zou gestudeerd hebben onder de Tiantai-meester Zhiyi . Andere Koreaanse monniken uit die periode brachten talrijke geschriften uit het buitenland mee en voerden missionaire activiteiten uit in heel Korea.
| | Medio 10e eeuw kwam het Zuiver Land-boeddhisme op. Deze stroming vestigde zich later in de Kamakuraperiode met de tradities jodo shu en jodo shinshu. |
|
| |
|
| In Korea ontwikkelden zich in deze vroege tijden verschillende stromingen:
| | ===Kamakura periode (vanaf 1191)=== |
|
| |
|
| * de Samlon of Oost-Aziatische Mādhyamaka- school gericht op de Mādhyamaka- doctrine
| | Kinkaku-ji, de tempel van het Gouden Paviljoen in Kioto, gesticht in 1398 |
| * de Gyeyul (Vinaya in het Sanskriet) school hield zich voornamelijk bezig met de studie en implementatie van śīla of 'morele discipline'
| | Het jaar 1191 luidt de Kamakuraperiode in met de introductie van het chanboeddhisme uit China, dat zich in Japan verder ontwikkelde als het zenboeddhisme. Tot in de 21e eeuw is dit de leidende boeddhistische traditie in Japan gebleven. |
| * de Yeolban (Nirvāna in het Sanskriet) school gebaseerd op de thema's van de Mahāyāna Mahāparinirvāṇa Sūtra
| |
| * de Wonyung-school (Yuanrong in het Chinees) werd gevormd tegen het einde van de periode van de Drie Koninkrijken. Deze school leidde tot de actualisering van de metafysica van interpenetratie zoals gevonden in de Avatamsaka Sutra en werd beschouwd als de belangrijkste school, vooral onder de ontwikkelde aristocratie.
| |
| * de Hwaeom (Huayan-school) was de oudste van de "geïmporteerde" scholen. Het had sterke banden met de Beopseong een inheemse Koreaanse denkrichting.
| |
|
| |
|
| De datum van de eerste missie van Korea naar Japan is onduidelijk, maar naar verluidt werd in 577 op uitnodiging van de Japanse heersers een tweede detachement geleerden naar Japan gestuurd. De sterke Koreaanse invloed op de ontwikkeling van het boeddhisme in Japan zette zich voort door de Unified Silla- periode. Pas in de 8e eeuw begon de onafhankelijke studie door Japanse monniken in grote aantallen.
| | Binnen het zenboeddhisme werden twee tradities dominant, de soto zen en de rinzai zen. Vervolgens werd in de 13e eeuw nog het Nichiren-boeddhisme ontwikkeld, waarna het boeddhisme zich in Japan in de eeuwen erna niet drastisch meer wijzigde. Het shintoïsme werd in de 19e eeuw uitgeroepen tot staatsreligie. |
|
| |
|
| ===Goguryeo=== | | ===Tokugawa periode (vanaf 1603)=== |
| In 372 werd de monnik Sundo door Fu Jian (337-385) van voormalig Qin naar het hof van koning Sosurim van Goguryeo gestuurd. Hij bracht teksten en beelden mee (mogelijk van [[Houdingen van de Boeddha|Maitreya]], die populair was in het boeddhisme in Centraal-Azië ), en de Goguryeo-royalty en hun onderdanen accepteerden zijn leringen snel. Het boeddhisme in China was in een rudimentaire vorm, bestaande uit de wet van oorzaak en gevolg en de zoektocht naar geluk. Dit had veel gemeen met het overheersende sjamanisme, dat waarschijnlijk leidde tot de snelle assimilatie van het boeddhisme door de mensen van Goguryeo.
| | De Edoperiode was een tijd van enorme culturele bloei; een tijd waarin de studie van wetenschappen een grote boost kreeg door het bestuderen van westerse natuurkunde en techniek, waarin Japan voor het eerst te maken kreeg met Europa en de Europese mentaliteit, waarin de schone kunsten zich steeds meer ontplooiden en dingen voortbrachten als ukiyo-e, geisha, kabuki en bunraku. Het is de tijd van het Tokugawa-Shogunaat, een regering die heel sterk in zijn schoenen stond en een streng beleid voerde, voornamelijk inzake buitenlandse politiek en religie. Ook voor het boeddhisme is er veel gebeurd tijdens deze periode. |
|
| |
|
| Het vroege boeddhisme in Silla ontwikkelde zich onder invloed van Goguryeo. Sommige monniken uit Goguryeo kwamen naar Silla en predikten onder de mensen, waardoor er een paar bekeerlingen waren. In 551 werd Hyeryang, een Goguryeo-monnik, benoemd tot de eerste nationale patriarch van Silla. Hij was eerst voorzitter van de "Dharma-vergadering met honderd zetels" en de "Dharma van acht verboden".
| | ==Nationalisering van het boeddhisme== |
| | Tijdens de Edo-periode werd het boeddhisme genationaliseerd door van de religieuze inquisitie en het danka-systeem een instituut te maken, gecontroleerd door de staat. Het danka-systeem was een registratieformule waarmee een familie verbonden was aan een tempel, in feite gewoon een register om het aantal boeddhistische families bij te houden. De monniken dienden de census bij te houden als officiële monniken van de shogun. |
|
| |
|
| ===Baekje=== | | ===Begin van de nationalisering=== |
| In 384 arriveerde de Indiase monnik Marananta in Baekje en ontving de koninklijke familie de spanning van het boeddhisme die hij bracht. Koning Asin van Baekje verklaarde: "mensen moeten in het boeddhisme geloven en geluk zoeken." In 526 reisde de Baekje-monnik Gyeomik rechtstreeks naar Centraal-India en kwam terug met een verzameling Vinaya-teksten, vergezeld van de Indiase monnik Paedalta ( Sanskriet : Vedatta). Na zijn terugkeer in Baekje vertaalde Gyeomik de boeddhistische geschriften in het Sanskriet in tweeënzeventig delen. De Gyeyul-school in Baekje werd door Gyeomik ongeveer een eeuw eerder opgericht dan zijn tegenhanger in China. Als resultaat van zijn werk wordt hij beschouwd als de vader van Vinaya-studies in Korea.
| | Nadat hij shogun was geworden, wenste Tokugawa Ieyasu als militair gekante leider meer controle over de boeddhistische kloosters. Zij waren immers rijk en hadden grote hoeveelheden land zodat ze legers konden huizen om zich te verdedigen; ze waren een kracht om rekening mee te houden. Hij verordonneerde controle over de tempels (ji-in shohatto), te beginnen met het 'Kooyasan tempel controle besluit' in 1601. Hij bleef de besluiten sturen naar elke invloedrijke tempel tot in juli 1615. Deze tempels werden de hoofdtempels van de respectievelijke boeddhistische sekten. |
|
| |
|
| ===Stoel===
| | De inhoud van elke ordonnantie verschilde per tempel. Het meest voorkomend waren de intrekking van het recht van de tempel om militaire aanwezigheid te weigeren. Voordien konden tempels aan elke militaire bevelhebber (shugo, landheren of gouverneurs die het militaire bevel voerden in een provincie) de toegang weigeren tot hun domeinen; dit was dus niet langer het geval. Ook werden de kloosters geherdefinieerd als leeromgevingen, er ontstonden ook kleine tempelschooltjes waar landlieden konden leren lezen, dit hielp de alfabetiseringsgraad van Japan enorm omhoog. |
| Het boeddhisme kwam pas in de 5e eeuw het koninkrijk van Silla binnen. Het gewone volk voelde zich hier voor het eerst aangetrokken tot het boeddhisme, maar er was weerstand onder de aristocraten. In 527 presenteerde een prominente gerechtsambtenaar genaamd Ichadon zich echter aan koning Beopheung van Silla en kondigde aan dat hij boeddhist was geworden. De koning liet hem onthoofden, maar toen de beul zijn hoofd afhakte, wordt er gezegd dat er melk uitgegoten wordt in plaats van bloed. Schilderijen hiervan zijn in de tempel van Haeinsa en een stenen monument ter ere van zijn martelaarschap bevindt zich in het Nationaal Museum van Kyongju. | |
|
| |
|
| Tijdens het bewind van de volgende koning, Jinheung van Silla , werd de groei van het boeddhisme aangemoedigd en uiteindelijk erkend als de nationale religie van Silla. Geselecteerde jonge mannen werden fysiek en spiritueel opgeleid in Hwarangdo volgens boeddhistische principes met betrekking tot iemands vermogen om het koninkrijk te verdedigen. Koning Jinheung werd later zelf monnik.
| | Deze besluiten zorgden dat geleerde monniken zich konden aansluiten bij historische tempels en hun leven weiden aan de studie en propagatie van het boeddhisme; dingen die vandaag de dag niet meer dan normaal lijken voor een religieuze instelling, maar in die tijd hadden de tempels Enrakuji, Kofukuji en Koyasan en enkele kleinere anderen grote groepen gewapende monniken. Tokugawa Ieyasu probeerde hen te ontwapenen, in te zetten voor de studie van de boeddhistische leer en de verspreiding ervan en op hetzelfde moment trachtte hij hen onder controle van het shogunaat te stellen: ze waren een machtsmiddel en tegelijk een bedreiging. Elk besluit had ook een individuele naam per sekte, zoals de "shingon-sekte controle ordonnantie" wat ook zorgde voor meer samenhang tussen de hoofdtempel en de zijtempels van elke sekte, hetgeen een sterkere consolidatie van het boeddhisme in het algemeen teweegbracht. |
|
| |
|
| De monnik Jajang wordt gezien als een belangrijke kracht in de adoptie van het boeddhisme als een nationale religie. Jajang staat ook bekend om zijn deelname aan de oprichting van de Koreaanse monastieke sangha. | | De beleidsregels van het Edo shogunaat herstructureerden de boeddhistische sekten en fundeerden de Shingon-, Jodo- en Nichiren-sekten, die vandaag de dag nog steeds bestaan. |
|
| |
|
| Een andere grote geleerde die uit de Silla-periode voortkwam, was Wonhyo . Hij deed afstand van zijn religieuze leven om de mensen beter te dienen en trouwde zelfs voor korte tijd met een prinses, met wie hij een zoon kreeg. Hij schreef veel verhandelingen en zijn filosofie concentreerde zich op de eenheid en onderlinge samenhang van alle dingen. Hij vertrok naar China om boeddhisme te studeren met een goede vriend, Uisang, maar maakte het slechts een deel van de weg ernaartoe. Volgens de legende werd Wonhyo op een nacht erg dorstig wakker. Hij vond een bak met koud water, die hij dronk voordat hij weer in slaap viel. De volgende ochtend zag hij dat de container waaruit hij had gedronken een menselijke schedel was en hij realiseerde zich dat verlichting van de geest afhing. Hij zag geen reden om door te gaan naar China, dus keerde hij terug naar huis. Uisang ging verder naar China en bood na tien jaar studeren een gedicht aan zijn meester aan in de vorm van een zegel dat geometrisch oneindigheid vertegenwoordigt. Het gedicht bevatte de essentie van de Avatamsaka Sutra .
| | ==Suden en tenkai== |
| | De 2 monniken Suden en Tenkai waren tijdens hun leven grote promotors van de Tokugawa clan en hun visie op het boeddhisme, ze zorgden eigenhandig voor de verdere verspreiding van de macht en faam van de Tokugawa als voor de consolidatie van het boeddhisme. |
|
| |
|
| Het boeddhisme was in deze periode zo succesvol dat veel koningen zich bekeerden en verschillende steden werden vernoemd naar beroemde plaatsen in de tijd van de Boeddha.
| | ===Suden=== |
| | Suden's volledige naam was Ishin Suden, hij werd echter ook Konichi-in Suden of Denchooroo genoemd. Hij werd geboren als tweede zoon van Isshiki Hidekatsu in kii (nu wakayama. Zijn vader stierf op jonge leeftijd, en Suden ging in het Nanzenji-klooster in Kyoto, waar hij Rinzai-Zen boeddhisme studeerde. Later diende hij als hogepriester in het Kenchoji in Kamakura en ook in het Nanzenji. In 1608 werd hij uitgenodigd door Tokugawa Ieyasu naar diens geboortestad Sumpu (nu Shizoka) waar hij de Kinchi-in tempel oprichtte en daar woonde. |
|
| |
|
| ==Boeddhisme in de Noord-Zuid Staten periode (668-935)==
| | Na de dood van Ieyasu, verhuisde hij naar Edo. Gezien hij een vertrouweling was van Ieyasu, maakte het shogunaat hem hoofdverantwoordelijke voor het opstellen van beleidsregels voor tempels en diplomatieke administratie. |
| | Toen Toyotomi Hideyori (豊臣秀頼) het Boeddhabeeld in Hokoji liet restaureren, liet hij een inscriptie graveren op de bel: "moge de staat vredig en welvarend zijn, in het oosten groet ze de bleke maan, in het westen de opgaande zon". Suden klaagde dat dit zeer beledigend was voor de Tokugawa, gezien zij hun macht vooral in het oosten hadden en de inscriptie insinueerde dat hun macht al voorbij was en in de nacht lag. Dit was de aanzet voor de latere Ōsaka no Jin, een serie gevechten van de Tokugawa tegen Hideyori waarbij de macht van de Toyotomi compleet werd verpulverd. |
|
| |
|
| ===Verenigd Silla (668-935)===
| | Toyotomi Hideyori schreef ook de Ikoku Nikki (kroniek van het buitenland) en de Honkō Kokushi Nikki (kronieken van meester Honko), twee werken die van groot belang zijn als bronnen over de diplomatieke betrekkingen in die tijd en specifieke gebeurtenissen. |
| In 668 slaagde het koninkrijk Silla erin het hele Koreaanse schiereiland te verenigen, waardoor een periode van politieke stabiliteit ontstond die ongeveer honderd jaar duurde onder Unified Silla. Dit leidde tot een hoogtepunt in wetenschappelijke studies van het boeddhisme in Korea. De meest populaire studiegebieden waren Wonyung, Yusik of Oost-Aziatische Yogācāra, Jeongto of Pure Land Buddhism, en de inheemse Koreaanse Beopseong ("Dharma-natuurschool").
| |
|
| |
|
| Wonhyo leerde de Pure Land-praktijk van yeombul, die erg populair zou worden onder zowel geleerden als leken, en een blijvende invloed heeft gehad op het boeddhistische denken in Korea. Zijn werk, dat een synthese probeert te maken van de schijnbaar uiteenlopende onderdelen van de Indiase en Chinese boeddhistische doctrines, maakt gebruik van het Essence-Function raamwerk, dat populair was op inheemse filosofische scholen in Oost-Azië. Zijn werk speelde een belangrijke rol bij de ontwikkeling van de dominante school van het Koreaanse boeddhistische denken, ook wel bekend als Beopseong, Haedong en later als Jungdo.
| | ===Tenkai=== |
| | Tenkai is geboren in Aizu (in het huidige prefectuur Fukushima), noch zijn geboortejaar, noch zijn familie is bekend. In 1590 begon hij boeddhisme te studeren onder Gokai in de Kawagoe Kitain-tempel. Hij woonde in Nanko-in in Hieizan Enryakuji in 1607. Het volgende jaar had hij de eer om Ieyasu te ontmoeten en verwierf zijn gratie. Hij deed veel moeite om de kloosters Enryakuji te restaureren en om Nikkōsan (Tochigi) te ontwikkelen. |
|
| |
|
| Wonhyo's vriend Uisang ging naar Chang'an , waar hij studeerde onder Huayaanse patriarchen Zhiyan (600–668) en Fazang (643–712). Toen hij na twintig jaar terugkeerde, droeg zijn werk bij aan het Hwaeom-boeddhisme en werd het de overheersende leerstellige invloed op het Koreaanse boeddhisme, samen met Wonhyo's tongbulgyo- gedachte. Hwaeom-principes werden diepgaand verwerkt in de Koreaanse op meditatie gebaseerde Seon-school, waar ze een diepgaande invloed hadden op de basishoudingen ervan.
| | Na de dood van Ieyasu confronteerde Tenkai Suden over diens postume titel. Volgens Suden moest die Daimyojin worden (grote goede godheid), terwijl Tenkai Toshogongen opperde (Tosho-incarnatie van de Bodhisattva (boeddha)). Tenkai won het pleit en Ieyasu kreeg van de keizer de titel Toshonongen en het graf van Ieyasu werd verhuisd van Kunosan naar Nikko. |
| | Met de steun van Tokugawa Iemitsu (1604-51) bouwde hij Toeizan Kan-eiji in Ueno, edo, in 1625. Daar publiceerde hij Issai-kyo, de complete collectie van 6323 boeddhistische geschriften. Deze collectie was al vaak gepubliceerd in Korea, maar in Japan was de collectie van Tenkai de eerste. De publicatie duurde 12 jaar, van 1637 tot 1649. Tenkai stierf vijf jaar voor de voltooiing van zijn werk. |
|
| |
|
| Invloeden van het Silla-boeddhisme in het algemeen, en van deze twee filosofen in het bijzonder, kropen terug in het Chinese boeddhisme. Wonhyo's commentaren waren erg belangrijk bij het vormgeven van de gedachte van de vooraanstaande Chinese boeddhistische filosoof Fazang, en Woncheuks commentaar op de Sa thedhinirmocana-sūtra had een sterke invloed in het Tibetaans boeddhisme.
| | ==Incident van het purperen habijt== |
| | In 1613 verordonneerde de Shogun dat het niet langer mogelijk was voor de keizer om de hogepriester van een tempel aan te wijzen zonder het shogunaat daarin te betrekken. Alle aanvragen om een hogepriesterschap toe te kennen moesten eerst passeren langs de Shogun alvorens ze konden worden goedgekeurd. Een serieuze slag voor de keizer, voor wie dit een grote bron van inkomsten was, gezien de monniken nogal wat moesten betalen voor hun titel. Daarenboven versloeg het Tokugawa-shogunaat Toyotomi Hideyori in 1615 en sprak de Wet over de militaire diensten, de Wet voor het keizerlijk hof en de Wet voor de hoofdtempel en de sekten uit om zijn macht over de alle militaire, keizerlijke en religieuze activiteiten nog te verstevigen. |
|
| |
|
| De intellectuele ontwikkelingen van het Silla-boeddhisme brachten belangrijke culturele prestaties met zich mee op veel gebieden, waaronder schilderkunst, literatuur, beeldhouwkunst en architectuur. In deze periode zijn er veel grote en mooie tempels gebouwd. Twee bekroningen waren de tempel Bulguksa en de terugtocht in de grot van Seokguram. Bulguksa was beroemd om zijn met juwelen versierde pagodes, terwijl Seokguram bekend stond om de schoonheid van zijn stenen sculptuur.
| | Hierbij was een regeling voor Daitokuji, een Rinzai-zen tempel, opgericht door Sōhō myōchō (1282-1337), het werd een tempel die bad voor het keizerlijke goed. Ze werd half vernietigd tijdens de Onin en Bunmei-oorlogen, maar werd gerestaureerd door Ikkyu Sojun. In 1582 werd de begrafenis van Nobunaga daar gehouden door Hideyoshi. Belangrijk aan deze tempel was dat ze onder de autoriteit van het hof viel, en niet onder die van het shogunaat. Deze regeling stelde dat om hogepriester te worden van Deitokuji, de monnik 30 jaar training moest ondergaan en 1700 opdrachten moest vervullen om verlichting te bereiken en men een heel aantal mentors gehad moest hebben. |
|
| |
|
| ===Bohai (698-926)===
| | In plaats van zich te houden aan deze regeling, schreef men niet naar de shogun, maar naar de keizer in verband met de aanbevelingen voor hogepriester die deze volgde en de hogepriester aanstelde. In 1628 echter draait het shogunaat deze beslissing terug. |
| Het boeddhisme bloeide ook in het Noord-Koreaanse koninkrijk Balhae , opgericht na de val van Goguryeo, als staatsgodsdienst. De overblijfselen van tien boeddhistische tempels zijn gevonden in de overblijfselen van de hoofdstad van Balhae, Sanggyeong, samen met boeddhistische artefacten als boeddhabeelden en stenen lantaarns, wat suggereert dat het boeddhisme een overheersende rol speelde in het leven van de Balhae-bevolking. Het Balhae-graf Majeokdal in Sinpo , in de provincie Zuid-Hamgyong , wordt geassocieerd met pagodes en tempels: dit geeft ook aan dat het boeddhisme een sterke invloed had op de begrafenisrituelen in Balhae.
| |
|
| |
|
| Na de val van Balhae vluchtten zestig monniken uit Balhae, waaronder de monnik Jaeung, samen naar het nieuw opgerichte koninkrijk Goryeo (918-1392).
| | De priesters van Daitokuji schreven ook een brief naar de Shogun dat ze het niet eens zijn met zijn verordonnering over het bereiken van verlichting. Dit zinde de Shogun echter niet en hij verbande hen naar Dewa kaminoyama. Dit bevel ging duidelijk in tegen keizer Go-Mizunō (1596-1680) en deze zag zich genoodzaakt af te treden. Dit wordt "het incident met het purperen habijt" genoemd omdat de hogepriesters in die tijd een purperen habijt droegen. |
|
| |
|
| ===Seon=== | | ==De Shimabara-opstand en het Danka-systeem== |
| Een nieuw tijdperk in het Koreaanse boeddhisme begon tijdens de laatste Silla met de geboorte van scholen voor Koreaanse Seon. In China was de beweging naar een op meditatie gebaseerde beoefening, die bekend werd als Chan-boeddhisme , begonnen tijdens de zesde en zevende eeuw, en het duurde niet lang voordat de invloed van de nieuwe meditatieschool Korea bereikte, waar het bekend was. als Seon. De term is in het Westen meer algemeen bekend in zijn Japanse variant, Zen. Er ontstond een spanning tussen de nieuwe meditatiescholen en de reeds bestaande academisch georiënteerde scholen, die werden beschreven met de term gyo , wat 'leren' of 'studeren' betekent.
| | Van oktober 1635 tot maart 1638 gebeurde er een incident dat nogal een impact had op het religieuze beleid van het shogunaat: de Shimabara-opstand. Mensen op het schiereiland van Shimabara in de Hizen provincie (nu Nagasaki) en op het eiland van Amakusa in de Higo provincie (nu Kumamoto) verenigden zich met christenen in de regio in een opstand met Amakusa Shiro Tokisada (天草四郎時貞) als leider. Deze regio was zeer christelijk gezind en als vanzelfsprekend was er een diepe ontevredenheid jegens het anti-christelijk beleid van het shogunaat. De kasteelheer van Shimabara, Matsukura Katsuie (松倉勝家) (1597-1639) legde ook veel te zware belastingen op aan zijn volk. De boeren revolteerden en versloegen de troepen van Matsukura, het shogunaat mobiliseerde ongeveer 124.000 man en spendeerde zo'n 38.000 ryô aan het neerslaan van de opstand. Nadien stelde het shogunaat de hoofden van 4 leiders tentoon aan het kasteel in Nagasaki, alsmede de hoofden van 14.000 vermoorde christenen. |
|
| |
|
| Kim Gyo -gak (630-729), een prins die kloosterling werd, kwam naar de regio Anhui naar de berg Jiuhua in China. Veel Chinese boeddhisten geloven dat hij inderdaad het transformerende lichaam van Kṣitigarbha was . Twee ooms die door zijn moeder en zijn vrouw waren gestuurd om hem terug te bellen, werden daar ook kloosterlingen. Zijn goed bewaard gebleven, uitgedroogde lichaam is te zien in het klooster dat hij vandaag op de berg Jiuhua heeft gebouwd. De twee ooms, die ambtenaren waren voordat ze kloosterling werden, vonden het moeilijk om zich te onthouden van wijn en vlees, en oefenden daarom op een andere plaats op de berg. Mensen bouwden het paleis van de twee heiligen in hun oefenplaats om hen te herdenken. Veel boeddhisten bezoeken daar.
| | Deze opstand zorgde ervoor dat het shogunaat zich zorgen maakte over het verband tussen de christelijke invloed en de revolte van de boeren en verstrakte zijn anti-Christelijke houding en beleid. |
|
| |
|
| Beomnang (632-646), naar verluidt een student van de Chinese meester Daoxin (580-651), wordt over het algemeen gecrediteerd voor de eerste uitzending van Chan naar Korea. Het werd gepopulariseerd door Sinhaeng (704-779) in het laatste deel van de achtste eeuw en door Doui (gestorven in 825) aan het begin van de negende eeuw. Vanaf dat moment studeerden veel Koreanen Chan in China, en na hun terugkeer richtten ze hun eigen scholen op in verschillende bergkloosters met hun leidende discipelen. Aanvankelijk was het aantal van deze scholen vastgesteld op negen, en het Koreaanse Seon werd toen de " negen bergscholen " genoemd. Acht hiervan waren van de Mazu Daoyi(709–788) afkomst, zoals ze tot stand kwamen door verbinding met hem of een van zijn eminente discipelen. De enige uitzondering was de Sumi-san-school, opgericht door Ieom (869-936), die was ontstaan uit de Caodong-school.
| | Op hetzelfde moment verstevigde het zijn eigen religieuze inquisitie en Danka-systeem. De inquisitie moest christenen opsporen en was een nationaal gegeven. De religieus inquisiteur was Inoue Masashige (井上政重). Mensen die als christen werden ontmaskerd werden naar hem gestuurd en hij oordeelde dan. Er was ook een tempelregister, ingevuld door boeddhistische monniken: het diende om na te gaan of iemand een geregistreerd boeddhist was. Later werd deze taak overgedragen van de monniken naar het dorpshoofd, waar het ook het officiële bevolkingsregister werd. |
|
| |
|
| ==Boeddhisme als staatsgodsdienst in de Goryeo-periode (918-1392)==
| | Om aan te geven dat iemand geen Christen was, moest men nu een terauke bezitten: een officieel certificaat dat men tot een bepaalde tempel behoorde; dit stond bekend als het Danka-systeem. Het bestond voordien ook al. Families waren verbonden aan boeddhistische tempels door middel van dit systeem, maar nu was het een vereiste geworden. Op deze manier, dankzij het striktere Danka-systeem en de strengere vervolging van het christendom, werd het boeddhisme nog versterkt als religie. De monniken werden als het ware ambtenaren van het shogunaat. |
|
| |
|
| ===Rise of the Seon===
| | Als gevolg van dit Danka-systeem deden de monniken echter nog weinig moeite om nog mensen te lokken naar hun tempel: zij zaten er toch al aan vast en engageerden zich voornamelijk nog in begrafenisceremonies. Vanaf dat moment verscheen het beeld van de Japanse monnik die zich enkel bezighoudt met begrafenissen. |
| Toen het boeddhisme in het middeleeuwse Korea zich ontwikkelde, diende het om de staat te legitimeren.
| |
|
| |
|
| Aanvankelijk werden de nieuwe Seon-scholen door de gevestigde leerstellige scholen beschouwd als radicale en gevaarlijke parvenu. Zo stuitten de vroege stichters van de verschillende "negen bergen" -kloosters op aanzienlijke weerstand, onderdrukt door de langdurige invloed in de rechtbank van de Gyo-scholen. De strijd die volgde duurde het grootste deel van de Goryeo-periode, maar geleidelijk kreeg het Seon-argument voor het bezit van de ware overdracht van verlichting de overhand. Het standpunt dat in het algemeen werd ingenomen in de latere Seon-scholen, grotendeels te danken aan de inspanningen van Jinul (1158-1210), claimde geen duidelijke superioriteit van de Seon-meditatiemethoden, maar verklaarde eerder de intrinsieke eenheid en overeenkomsten van de Uitzichtpunten Seon en Gyo.
| | ==Boeddhisme en de Edo-Cultuur== |
| | In de Edo-periode kreeg het boeddhisme zijn status als staatsreligie en oefende het een invloed uit op vele aspecten van de pre-moderne maatschappij. Het was een belangrijke bron van cultuur, zeker ook voor toneel en entertainment. Rakugo bv, een komische verhaalvertelling. Ook Koodan, een andere vorm van verhaalvertellen heeft zijn oorsprong bij de propagatie van boeddhisme aan de gewone man. Men neemt aan dat traditionele mondelinge literatuur is voortgekomen uit het prediken van soetra's en de leer van Boeddha aan het gewone volk. In de Edo-periode veranderde vertellen van een traditioneel boeddhistisch gegeven in een aparte kunstvorm. In deze zin was het boeddhisme de bron van cultuur in het Edo-tijdperk. |
|
| |
|
| Hoewel al deze scholen in historische verslagen worden vermeld, werd Seon tegen het einde van de dynastie een dominante invloed op de regering en de samenleving, evenals de productie van opmerkelijke geleerden en ingewijden. Tijdens de Goryeo-periode werd Seon grondig een "staatsgodsdienst", die uitgebreide steun en privileges ontving door banden met de heersende familie en machtige leden van de rechtbank.
| | ==Hedendaagse stromingen== |
| | Na de Tweede Wereldoorlog in Azië stond het boeddhisme in Japan in het teken van hervormingstreven en aanpassing aan de moderne tijd. Nieuwe volksbewegingen als de Soka Gakkai, Kai Risshō Kōsei Kai en Nipponzan-Myōhōji-Daisanga kwamen op en er was sprake van een toenemende interesse voor het boeddhisme in het land. |
|
| |
|
| ===Hwaeom (Huayan) en Seon===
| |
| Hoewel de meeste scholastische scholen in deze periode van Seons groei in activiteit en invloed afnamen, bleef de Hwaeom-school tot ver in de Goryeo een levendige bron van wetenschap, waarvan een groot deel de erfenis van Uisang en Wonhyo voortzette. Met name het werk van Gyunyeo (均 如; 923-973) bereidde zich voor op de verzoening van Hwaeom en Seon, met Hwaeoms meegaande houding ten opzichte van laatstgenoemden. Gyunyeo's werken zijn een belangrijke bron voor moderne wetenschap bij het identificeren van het onderscheidende karakter van Koreaanse Hwaeom.
| |
|
| |
|
| Een andere belangrijke pleitbezorger van de eenheid tussen Seon en Gyo was Uicheon. Net als de meeste andere vroege Goryeo-monniken, begon hij zijn studie in het boeddhisme bij Hwaeom. Later reisde naar China, en bij zijn terugkeer, actief afgekondigd Cheontae, die werd erkend als een ander Seon school. Deze periode werd dus beschreven als "vijf leerstellige en twee meditatieve scholen". Uicheon zelf vervreemdde echter te veel Seon-aanhangers, en hij stierf op relatief jonge leeftijd zonder dat een Seon-Gyo-eenheid tot stand kwam.
| | [[categorie: boeddhisme per land]] |
| | |
| ===Jinul===
| |
| De belangrijkste figuur van Seon in de Goryeo was Jinul . In zijn tijd bevond de sangha zich in een crisis van uiterlijke schijn en interne leerstellige kwesties. Het boeddhisme raakte langzamerhand betrokken bij seculiere aangelegenheden en nam praktijken op zoals waarzeggerij en het aanbieden van gebeden en rituelen voor succes bij seculiere inspanningen. De neiging tot deze praktijken resulteerde in de overvloed van een steeds groter aantal monniken en nonnen met twijfelachtige motivaties. De correctie, heropleving en verbetering van de kwaliteit van het boeddhisme werden prominente kwesties voor boeddhistische leiders van die periode.
| |
| | |
| Jinul getracht een nieuwe beweging binnen Seon die hij noemde de "op te richten samādhi en prajna samenleving" waarvan het doel was om een nieuwe gemeenschap van gedisciplineerd, pure-minded beoefenaars diep te vestigen in de bergen. Hij volbracht deze missie uiteindelijk met de oprichting van Songgwangsa op Mt. Jogye. De werken van Jinul worden gekenmerkt door een grondige analyse en herformulering van de methodologieën van Seon-studie en -praktijk.
| |
| | |
| Een belangrijk probleem dat lang had gefermenteerd in Chan, en dat speciale aandacht kreeg van Jinul, was de relatie tussen "geleidelijke" en "plotselinge" methoden in de praktijk en verlichting. Op basis van verschillende Chinese behandelingen van dit onderwerp, vooral die van Huayan Patriarch Guifeng Zongmi (780-841) en Linji-meester Dahui Zonggao (1089-1163), creëerde Jinul een 'plotselinge verlichting gevolgd door geleidelijke beoefening' die hij uiteenzette. in enkele relatief beknopte en toegankelijke teksten. Van Dahui Zonggao nam Jinul ook de hwadu- methode op in zijn praktijk. Deze vorm van meditatie is de belangrijkste methode die tegenwoordig in Seon wordt onderwezen.
| |
| | |
| Jinul's filosofische oplossing van het Seon-Gyo-conflict had een diep en blijvend effect op het Koreaanse boeddhisme.
| |
| | |
| ===Late Goryeo===
| |
| De algemene trend van het boeddhisme in de tweede helft van de Goryeo was een afname als gevolg van corruptie en de opkomst van een sterk antiboeddhistisch politiek en filosofisch sentiment. Deze periode van relatieve decadentie zou echter niettemin enkele van de meest gerenommeerde Seon-meesters van Korea voortbrengen. Drie belangrijke monniken uit deze periode die een prominente rol speelden bij het uitstippelen van de toekomstige koers van het Koreaanse Seon waren tijdgenoten en vrienden: Gyeonghan Baeg'un (1298–1374), Taego Bou (1301–1382) en Naong Hyegeun (1320-1376). Alle drie gingen naar Yuan China aan de hwadu praktijk van de leer Linji scholen die door Jinul was gepopulariseerd. Alle drie keerden terug en legden de scherpe, confronterende methoden van de Imje-school vast in hun eigen onderwijs. Elk van de drie zou ook honderden discipelen hebben gehad, zodat deze nieuwe infusie in het Koreaanse Seon een aanzienlijk effect had.
| |
| | |
| Ondanks de Imje-invloed, die over het algemeen als anti-wetenschappelijk van aard werd beschouwd, toonden Gyeonghan en Naong, onder invloed van Jinul en de traditionele neiging tot tongbulgyo, een ongebruikelijke interesse in schriftstudie, evenals een sterk begrip van het confucianisme en het taoïsme. , vanwege de toenemende invloed van de Chinese filosofie als de basis van officieel onderwijs. Vanaf die tijd ontstond er een duidelijke tendens onder Koreaanse boeddhistische monniken om "drie leringen" exponenten te zijn.
| |
| | |
| Een belangrijke historische gebeurtenis uit de Goryeo-periode is de productie van de eerste houtblokeditie van de Tripiṭaka , de Tripitaka Koreana. Er werden twee edities gemaakt, de eerste voltooid van 1210 tot 1231 en de tweede van 1214 tot 1259. De eerste editie werd verwoest tijdens een brand, tijdens een aanval door de Mongolen in 1232, maar de tweede editie bestaat nog steeds in Haeinsa in Gyeongsang . Deze editie van de Tripitaka was van hoge kwaliteit en diende bijna 700 jaar als de standaardversie van de Tripitaka in Oost-Azië.
| |
| | |
| ===Onderdrukking onder Joseondynastie (1392-1910)===
| |
| | |
| In 1388 pleegde een invloedrijke generaal genaamd Yi Seonggye (1335–1408) een staatsgreep en vestigde zich in 1392 met de steun van deze neo-confucianistische beweging als de eerste heerser van de Joseon-dynastie. Hij werd postuum omgedoopt tot keizer Taejo van Joseon in 1899. Het Joseon-boeddhisme, dat was begonnen onder het zogenaamde "vijf leerstellige en twee meditatieve" scholenstelsel van de Goryeo, werd eerst samengevat in twee scholen: Seon en Gyo. Uiteindelijk werden deze verder teruggebracht tot de enige school van Seon.
| |
| | |
| Ondanks deze sterke onderdrukking door de regering en felle ideologische oppositie van het Koreaanse neoconfucianisme, bleef het Seon-boeddhisme intellectueel gedijen. Een uitstekende denker was Gihwa (1376–1433), die eerst aan een confucianistische academie had gestudeerd, maar daarna zijn focus verlegde naar het boeddhisme, waar hij door Muhak Jacho werd ingewijd in de gwanhwa- traditie. (1327-1405). Hij schreef veel wetenschappelijke commentaren, maar ook essays en een grote hoeveelheid poëzie. Omdat hij goed thuis was in confucianistische en taoïstische filosofieën, schreef Giwha ook een belangrijke verhandeling ter verdediging van het boeddhisme, vanuit het standpunt van de intrinsieke eenheid van de drie leringen, getiteld de Hyeonjeong non In de traditie van eerdere filosofen paste hij che-yong (‘essentie-functie’) en Hwaeom ( sa-sa mu-ae , ‘wederzijdse doordringing van verschijnselen’) toe.
| |
| | |
| Gemeenschappelijk in de werken van Joseon-geleerde-monniken zijn geschriften over Hwaeom-gerelateerde teksten, evenals de Awakening of Faith in the Mahayana , Sutra of Perfect Enlightenment , Śūraṅgama Sūtra , Diamond Sutra en de Heart Sutra. De Jogye-orde stelde een vast curriculum van schriftstudie in, inclusief de bovengenoemde werken, samen met andere kortere selecties van vooraanstaande Koreaanse monniken, zoals Jinul.
| |
| | |
| Tijdens de Joseon-periode daalde het aantal boeddhistische kloosters van enkele honderden tot slechts zesendertig. Er werden grenzen gesteld aan het aantal geestelijken, het landoppervlak en de leeftijden voor het betreden van de sangha. Toen de laatste beperkingen van kracht waren, werd het monniken en nonnen verboden de steden binnen te gaan. Boeddhistische begrafenissen en zelfs bedelen waren verboden. Af en toe verschenen er echter enkele heersers die positief stonden tegenover het boeddhisme en schaften enkele van de meer onderdrukkende voorschriften af. De meest opmerkelijke hiervan was de koningin Munjeong , die als een vrome boeddhist de regering overnam in plaats van haar jonge zoon Myeongjong (reg. 1545–1567), en onmiddellijk vele antiboeddhistische maatregelen introk. De koningin had diep respect voor de briljante monnik Bou (1515-1565), en installeerde hem als hoofd van de Seon-school.
| |
| | |
| Een van de belangrijkste redenen voor het herstel van het boeddhisme tot een positie van minimale acceptatie was de rol van boeddhistische monniken bij het afweren van de Japanse invasies in Korea, die plaatsvonden tussen 1592 en 1598. In die tijd was de regering zwak door interne ruzies, en was aanvankelijk niet in staat sterke weerstand te bieden tegen de inval. De benarde toestand van het land moedigde sommige leiders van de sangha aan om monniken in guerrilla-eenheden te organiseren, die enkele instrumentele successen boekten. De "rechtvaardige monnik" (uisa ) beweging verspreidde zich tijdens deze achtjarige oorlog, tenslotte inclusief enkele duizenden monniken, geleid door de ouder wordende Seosan Hyujeong (1520–1604), een eersteklas Seon-meester en auteur van een aantal belangrijke religieuze teksten. De aanwezigheid van het leger van de monniken was een cruciale factor bij de uiteindelijke verdrijving van de Japanse indringers.
| |
| | |
| Seosan staat ook bekend om zijn voortdurende inspanningen om de boeddhistische leerstellige studie en praktijk te verenigen. Zijn inspanningen werden sterk beïnvloed door Wonhyo, Jinul en Gihwa. Hij wordt beschouwd als de centrale figuur in de heropleving van het Joseon-boeddhisme, en de meeste grote stromingen van het moderne Koreaanse Seon voeren hun afstamming naar hem terug via een van zijn vier belangrijkste discipelen: Yu Jeong (1544–1610); Eongi (1581–1644), Taeneung (1562–1649) en Ilseon (1533–1608), die alle vier luitenant waren van Seosan tijdens de oorlog met Japan.
| |
| | |
| De biografieën van Seosan en zijn vier belangrijkste discipelen zijn in veel opzichten vergelijkbaar, en deze overeenkomsten zijn kenmerkend voor de typische levensstijl van Seon-monniken uit de late Goryeo- en Joseon-periodes. De meesten van hen begonnen met confucianistische en taoïstische studies. Ze wenden zich tot Seon en volgden een duidelijk rondreizende levensstijl, dwalend door de bergkloosters. In dit stadium werden ze ingewijd in de centrale component van Seon-beoefening, de gong'an of gwanhwa- meditatie. Deze gwanhwa- meditatie bestond, in tegenstelling tot zen-tradities, niet uit contemplatie van een lange, gegradueerde reeks kōans. De typische Koreaanse benadering daarentegen was dat "alle gong'anzijn vervat in één "en daarom was en is het vrij gebruikelijk dat de beoefenaar gedurende zijn hele meditatiecarrière bij één hwadu bleef , meestal de " mu "van Zhaozhou Congshen.
| |
| | |
| Het boeddhisme gedurende de drie eeuwen, vanaf de tijd van Seosan tot de volgende Japanse inval in Korea aan het einde van de negentiende eeuw, bleef redelijk consistent met het hierboven beschreven model. Een aantal vooraanstaande leraren verschenen in de eeuwen na Seosan, maar het boeddhisme van wijlen Joseon, hoewel het de meeste gemeenschappelijke vroegere kenmerken behield, werd vooral gekenmerkt door een heropleving van Hwaeom-studies en af en toe door nieuwe interpretaties van methodologie in Seon-studie. Tijdens de laatste twee eeuwen was er ook een heropleving van het Pure Land-boeddhisme. Hoewel de regering de sangha tamelijk strak onder controle hield, was er nooit meer de extreme onderdrukking van de vroege Joseon.
| |
| | |
| ==Boeddhisme onder Japanse koloniale overheersing==
| |
| | |
| Tijdens de Meiji-restauratie in Japan in de jaren 1870 schafte de regering het celibaat voor boeddhistische monniken en nonnen af. Japanse boeddhisten kregen het recht om binnen steden te bekeren, waardoor een vijfhonderd jaar verbod voor geestelijken om steden binnen te komen werd opgeheven. De scholen van Jōdo Shinshū en Nichiren begonnen missionarissen naar Korea te sturen en er werden nieuwe sekten gevormd in Korea, zoals Won Buddhism.
| |
| | |
| Na het Japan-Korea-verdrag van 1910 , toen Japan Korea annexeerde, onderging het Koreaanse boeddhisme veel veranderingen. De tempelverordening van 1911 veranderde het traditionele systeem waarbij tempels werden gerund als een collectieve onderneming door de sangha, en verving dit door managementpraktijken in Japanse stijl waarin tempelabten werden aangesteld door de gouverneur. Generaal van Korea kreeg privé-eigendom van tempelbezit en kreeg de rechten van erfenis op dergelijke eigendommen. Wat nog belangrijker is, is dat monniken van pro-Japanse facties Japanse praktijken begonnen over te nemen door te trouwen en kinderen te krijgen.
| |
| | |
| In 1920 werd de Tempelverordening herzien om het tempelbestuur te reorganiseren en de Japanse regering toe te staan rechtstreeks toezicht te houden op de 31 belangrijkste tempels in het land, met een nieuw hoofdkantoor in Kakwangsa (nu Jogyesa ). Tijdens de Tweede Chinees-Japanse Oorlog kwam het Koreaanse boeddhisme onder grotere controle te staan. De Japanse autoriteiten lieten veel kunstwerken van tempels naar Japan verzenden. De onderhandelingen over de repatriëring van deze kunstwerken zijn nog steeds gaande.
| |
| | |
| ==Boeddhisme en Westernization (1945 ~ heden)==
| |
| | |
| Toen Korea werd bevrijd door de overgave van Japan in 1945, begonnen de celibataire kloosterlingen van wat de grootste sekte van het Koreaanse boeddhisme is geworden in termen van aanhangers en het aantal geestelijken, de Jogye-orde , het roer over te nemen van de gehuwde priesters die de leiding hadden over de tempels tijdens de bezetting. Deze orde beschouwt zichzelf als de belangrijkste vertegenwoordiger van het bestaande traditionele Koreaanse boeddhisme. De Taego-orde is de op een na grootste orde van het Koreaanse boeddhisme en omvat zowel celibataire als gehuwde monniken (van nonnen wordt verwacht dat ze celibatair blijven). Dit is de enige orde die de volledige Koreaanse boeddhistische rituele traditie in stand houdt.
| |
| | |
| ===Zuid-Korea===
| |
| Beginnend in de jaren vijftig, Syngman Rheeen anderen werkten om de boeddhistische sangha in het land verder te verdelen en te verzwakken. Rhee voerde in 1954 campagne tegen de zogenaamde "Japanse boeddhisten". Westers onderwijs en wetenschap, en de empowerment van vrouwen en de armen, veroorzaakten verdeeldheid onder Koreanen. In het bijzonder ontstond er een diepe kloof tussen gehuwde priesters en celibataire monniken, een overdracht van de invloed van het Japanse boeddhisme tijdens de bezettingsperiode, hoewel er voor de annexatie van het Koreaanse schiereiland door sommige Koreaanse monniken werd opgeroepen tot een einde aan het celibaat. De verschillen waren zo groot dat vuistgevechten over de controle van tempels frequent werden. Monniken, meestal behorend tot de celibataire Jogye-orde, dreigden zelfmoord te plegen. Velen van hen waren tegen de gehuwde geestelijkheid. Naarmate de boeddhistische rellen voortduurden, nam de invloed van het boeddhisme af.
| |
| | |
| Vanaf de jaren zestig is het boeddhisme aanzienlijk gegroeid, door de vorming van onafhankelijke lekenverenigingen (dat wil zeggen, niet gefinancierd of aangesloten bij de belangrijkste ordes), met veel gericht op jongeren, in het bijzonder om boeddhistische leringen, gemeenschap en spirituele ontwikkeling te propageren en te evangeliseren. gebaseerd op het protestantse model. Deze aanpassingen hebben het boeddhisme in Zuid-Korea gemoderniseerd. Bovendien begon de Zuid-Koreaanse regering aanzienlijke bedragen te besteden aan het herstel en de wederopbouw van historische boeddhistische tempels, waardoor het boeddhisme in het land nieuw leven werd ingeblazen. President Park Chung-heeTevergeefs geprobeerd tijdens zijn bewind (1961-1979) om het geschil te beslechten door een pan-nationale boeddhistische organisatie op te bouwen. Hij slaagde er echter in om een bondgenootschap te sluiten met de celibataire factie, de Jogye-orde.
| |
| | |
| Het was in 1970 dat het Koreaanse boeddhisme zich splitste in een volledig celibataire orde die de naam "Jogye" behield en de Taego-orde die zowel celibataire als gehuwde geestelijken omvatte. De Taego-orde behield de traditionele rode kasa terwijl de Jogye-orde hun kasa veranderde in bruin om de twee ordes visueel te onderscheiden. Zowel de bestellingen blijven het gebruiken Dharmaguptaka Pratimoksha, het geslacht van geloften voor monniken en nonnen die in China en Vietnam, hoewel Taego monniken hebben de mogelijkheid om terug te keren de gelofte van het celibaat. Toen de Jogye-orde werd opgericht, erkende de regering slechts een kleine groep celibataire Seon-beoefenaars als 'legitiem', dus bleven alle rituele specialisten bij de Taego-orde.
| |
| | |
| In de jaren tachtig nam president Chun Doo-hwan , een presbyteriaan, een antiboeddhistisch beleid aan en probeerde hij boeddhistische activiteiten aan banden te leggen. Tijdens zijn regering werden veel historische tempels omgebouwd tot toeristenresorts, die tempels hun autonomie ontnamen, aangezien deze "nationale parken" door de overheid werden beheerd. Bijgevolg waren boeddhisten, vooral de Jogye-orde, zeer kritisch over deze maatregelen. Van 27 tot 31 oktober 1980, tijdens de Kyeongsin-vervolging, deed de regering een inval in grote boeddhistische tempels in het hele land, inclusief het hoofdkwartier in Jogyesa in Seoul, onder het mom van antiregeringsonderzoeken en een poging om het boeddhisme te 'zuiveren'. 55 monniken werden gearresteerd en vele anderen werden ondervraagd en gemarteld, waaronder de abt van Naksansa , die stierf door de misstanden. Geen van de onderzochte monniken werd ooit aangeklaagd, hoewel velen naar heropvoedingskampen werden gestuurd. Gedurende de jaren tachtig stond de boeddhistische gemeenschap onder streng toezicht van regeringsagenten en velen werden vervolgd onder valse beschuldigingen van steun aan communisten of samenzwering.
| |
| | |
| Voor boeddhisten was de constructie van een door de staat beschermend boeddhisme verdwenen, wat diende om een generatie boeddhisten, waaronder monniken en leken, te radicaliseren en hen ertoe aan te zetten een beweging op te richten genaamd Minjung-boeddhisme. Deze modernisering legde de nadruk op gewone mensen en was een reactie op agressieve christelijke bekering in Korea.
| |
| | |
| Vanaf het midden van de jaren tachtig tot nu heeft het boeddhisme zich uitgebreid via media en onderwijs. Er zijn twee grote boeddhistische medianetwerken in Zuid-Korea, het Buddhist Broadcasting System (BBS), opgericht in 1990 en het Buddhist Cable TV Network, opgericht in 1995. Boeddhistische ordes zijn ook aangesloten bij of exploiteren 3 universiteiten, 26 scholen en 16 seminaries in het land. De Kwan Um Zen School is een van Zuid-Korea's meest succesvolle internationale missionaire instellingen.
| |
| | |
| In de jaren negentig duurden de conflicten tussen de Zuid-Koreaanse regering en boeddhistische leiders, evenals met fundamentalistische protestantse denominaties. De regering beschuldigde het boeddhisme van immoraliteit en veel protestanten gebruikten dit om hun zendingswerk te bevorderen. Sommige religieuze bijeenkomsten zijn zelfs gewelddadig geworden en vernielen beelden van Boeddha en Dangun , de mythische grondlegger van Korea. Kort nadat het FM-radiostation van de Buddhist Broadcasting Service in 1990 werd gelanceerd, vernielden en vernielden jonge mannen geluidsfaciliteiten ter waarde van $ 200.000 USD.
| |
| | |
| Er was ook een uitbarsting van tempelverbrandingen in de jaren tachtig en negentig, en aanvallen op boeddhistische kunstwerken zijn doorgegaan. In één geval gebruikte een protestantse predikant een microfoon aan een koord als een bolowapen en vernielde hij tempelschilderijen en een standbeeld. In andere gevallen zijn rode kruisen geschilderd op tempelmuren, muurschilderingen en standbeelden. Boeddhabeelden zijn ook onthoofd. Bovendien melden studenten van boeddhistische universiteiten agressieve pogingen om hen te bekeren op de campus, vooral in de buurt van campustempels.
| |
| | |
| Af en toe nemen sektarische spanningen tussen fundamentalistische protestanten en boeddhisten af en toe toe als gevolg van wat wordt gezien als een neiging van overheidsfunctionarissen - van wie velen christenen zijn, vooral van protestantse denominaties - om het politieke evenwicht te doen kantelen ten gunste van christenen boven boeddhisten. leidde tot onvrede binnen de boeddhistische gemeenschap. Van bijzonder belang was na de opkomst van Lee Myung-bak tot het presidentschap, toen het hoge percentage christenen in relatie tot boeddhisten in de publieke sector bekend werd - met name het kabinet van de president, waar er 12 christenen waren voor slechts één boeddhist. onder andere gerapporteerde incidenten.
| |
| | |
| Onlangs is het Zuid-Koreaanse publiek steeds kritischer geworden over protestantse kerken en leiders die boeddhistische instellingen aanvallen en agressieve missionaire tactieken toepassen, waarbij veel protestanten hun kerken verlaten en zich tot het boeddhisme bekeren. De groeiende onvrede met het protestantse christendom in Zuid-Korea heeft bijgedragen tot een spirituele en culturele heropleving van het boeddhisme in Zuid-Korea, waarbij het aantal volgers de afgelopen jaren is toegenomen. Het voorzitterschap van Park Geun-hye had tot doel bij te dragen aan de onderdrukking van protestantse aanvallen op boeddhisten en katholieken in Zuid-Korea, met toenemende roep om religieuze samenwerking in het land onder het bestuur. Tijdens het eerste jaar van het parkbestuur werd een nationale boodschap overgebracht voor de viering van Boeddha's geboortedag , in tegenstelling tot het voormalige presidentschap van Lee Myung-bak dat probeerde de boeddhistische invloed in Zuid-Korea te onderdrukken.
| |
| | |
| ===Noord-Korea===
| |
| Het regime in Noord-Korea ontmoedigt actief de beoefening van religie, inclusief het boeddhisme. Momenteel beweert het land ongeveer 10.000 actieve aanhangers van het boeddhisme te hebben. Net als bij andere religies in het land, kwam het boeddhisme onder de aandacht van de regering van het land - inclusief de aanbidding in boeddhistische tempels door monniken, via de door de staat gesponsorde Korea Boeddhistische Federatie. Een belangrijke tempel is Pohyonsa die werd bewaard door Kim Il-Sung.
| |
| | |
| Desalniettemin deden boeddhisten in Noord-Korea het naar verluidt beter dan andere religieuze groeperingen - met name christenen, die naar verluidt vaak vervolgd zouden worden door de autoriteiten, en boeddhisten kregen beperkte financiering van de regering om de religie te promoten, aangezien het boeddhisme een integrale rol speelde in traditionele Koreaanse cultuur.
| |
| | |
| ===Huidige situatie===
| |
| De Seon-school, die wordt gedomineerd door de Jogye-orde in termen van het aantal geestelijken en aanhangers, beoefent gedisciplineerde traditionele Seon-praktijken in een aantal grote bergkloosters in Korea, vaak onder leiding van hoog aangeschreven meesters. De Taego-orde, hoewel het meer tempels heeft dan de Jogye-orde, is de tweede wat betreft het aantal geestelijken en aanhangers en houdt, naast Seon-meditatie, traditionele boeddhistische kunsten in leven, zoals Yeongsanjae en andere rituele dans.
| |
| | |
| De moderne Seon-praktijk staat qua inhoud niet ver af van de oorspronkelijke praktijk van Jinul, die de geïntegreerde combinatie van de beoefening van Gwanhwa-meditatie en de studie van geselecteerde boeddhistische teksten introduceerde. Het Koreaanse monastieke leven is opmerkelijk rondtrekkend voor monniken en nonnen die Seon-meditatietraining volgen: terwijl elke monnik of non een 'thuisklooster' heeft, zal hij of zij regelmatig door de bergen reizen en zo lang blijven als hij of zij wil, studeren en lesgeven. in de stijl van de tempel waarin ze zijn ondergebracht. Het Koreaanse monastieke opleidingssysteem heeft in de tweede helft van de twintigste eeuw een gestaag toenemende instroom van westerse beoefenaars-aspiranten gezien. De overgrote meerderheid van de Koreaanse monniken en nonnen brengt geen 20 of 30 jaar door in de bergen om Seon-training te volgen in een vorm die herkenbaar is voor westerlingen. De meeste Koreaanse monniken en nonnen krijgen naast rituele training een traditionele academische opleiding, wat niet noodzakelijk in een formeel ritueel trainingsprogramma zit. Degenen die tijd doorbrengen in meditatie in de bergen, doen dat misschien een paar jaar en keren dan in wezen terug naar het leven van een pastoor.
| |
| | |
| Momenteel verkeert het Koreaanse boeddhisme in een staat van langzame overgang. Terwijl de heersende theorie achter het Koreaanse boeddhisme was gebaseerd op Jinul's "plotselinge verlichting, geleidelijke cultivatie", heeft de moderne Koreaanse Seon-meester, Seongcheols heropleving van Hui Neng 's "plotselinge verlichting, plotselinge cultivatie", het Koreaanse boeddhisme stormenderhand veroverd . Hoewel er binnen de gelederen van de Jogye-orde weerstand is tegen verandering, is er, met het standpunt van de laatste drie Opperste Patriarchen dat in overeenstemming is met Seongcheol, een geleidelijke verandering opgetreden in de atmosfeer van het Koreaanse boeddhisme.
| |
| | |
| ====Antagonisme van de Koreaanse protestantisme====
| |
| Het fundamentalistische protestantse antagonisme tegen het boeddhisme is de afgelopen jaren toegenomen. Daden van vandalisme tegen boeddhistische voorzieningen en voorbeelden van fundamentalistische christenen die baden voor de vernietiging van alle boeddhistische tempels en kloosters hebben allemaal de aandacht gevestigd op deze aanhoudende vijandigheid tegen het boeddhisme van Koreaanse protestanten. Zuid-Koreaanse boeddhisten hebben aan de kaak gesteld wat zij beschouwen als discriminerende maatregelen tegen hen en hun religie door de regering van president Lee Myung-bak, die ze toeschrijven aan Lee als protestant . De boeddhistische Jogye-orde heeft de regering-Lee beschuldigd van discriminatie van het boeddhisme door boeddhistische tempels in bepaalde openbare documenten te negeren. In 2006, volgens de Asia Times , "stuurde Lee ook een video-gebedsboodschap naar een christelijke bijeenkomst in de zuidelijke stad Busan, waarin de aanbiddingsleider koortsachtig bad: 'Heer, laat de boeddhistische tempels in dit land afbrokkelen!' Verder, volgens een artikel in Buddhist-Christian Studies :" In de loop van het afgelopen decennium is een vrij groot aantal boeddhistische tempels in Zuid-Korea verwoest of beschadigd door brand door misleide protestantse fundamentalisten. Meer recentelijk boeddhistische standbeelden zijn geïdentificeerd als afgoden, aangevallen en onthoofd. Arrestaties zijn moeilijk uit te voeren, aangezien de brandstichters en vandalen onopvallend in de nacht werken. " Een incident uit 2008 waarbij de politie onderzoek deed naar demonstranten die een toevluchtsoord hadden gekregen in de Jogye-tempel in Seoul en een auto doorzocht die werd bestuurd door Jigwan, toen de uitvoerende chef van het Jogye-bevel, leidde tot protesten van sommigen die beweerden dat de politie Jigwan als een crimineel had behandeld.
| |
| | |
| | |
| | |
| [[categorie:boeddhisme per land]] | |
In 2020 werd het Boeddhisme door ongeveer 500 miljoen mensen wereldwijd beoefend, wat neerkomt op 7% tot 8% van de totale wereldbevolking. Het Boeddhisme is de dominante religie in Bhutan, Myanmar (Burma), Cambodja, Hong-Kong, Japan, Tibet, Laos, Macau, Mongolië, Singapore, Sri-Lanka, Thailand en Vietnam. Op het vasteland van China, Taiwan, Nepal en Zuid-Korea leven grote boeddhistische bevolkingsgroepen. China is het land met de grootste populatie boeddhisten, ongeveer 244 miljoen of 18,2% van de totale bevolking.
lees meer over dit onderwerp op: Alle statistieken van de spreiding van het Boeddhisme wereldwijd
Daibutsu in Kōtoku-in, Kamakura, Japan
De hoofdingang van Tōfuku-ji, de oudste sanmon in Japan.
Japan
Het boeddhisme in Japan is begin 21e eeuw onder te verdelen in met name drie hoofdstromingen:
Het boeddhisme kreeg in Japan in de 6e eeuw voet de grond.
Geschiedenis
De Japanse geschiedenis van het boeddhisme wordt meestal ingedeeld in drie periodes:
- de Naraperiode (552 tot 794)
- de Heianperiode (794 tot 1191)
- de Kamakuraperiode (vanaf 1185)
In elk van deze periodes werden er nieuwe theorieën geïntroduceerd.
tijdlijn
- 654: Dosho introduceert de Hosso (Faxiang, Oost-Aziatische Yogācāra)
- 736: Bodhisena introduceert de Kegon (Huayan, Avatamsaka)
- 753: Ganjin introduceert de Ritsu (Lu, Vinaya)
- 807: Saicho introduceert de Tendai (Tiantai)
- 816: Kukai sticht het Shingon (Zhenyan)
- 1175: Honen introduceert het Zuiver Land-boeddhisme
- 1191: Eisai introduceert de Rinzai (Linji)
- 1227: Dogen introduceert de Sotot (Caodong)
- 1253: Nichiren sticht het Nichiren-boeddhisme
- 1282: Nichiren-boeddhisme splitst zich op in meerdere scholen
- 1654: Ingen introduceert de Obaku (Huangbo)
Nara periode (552-794)
Het jaar 552 - ook 538 wordt wel genoemd - wordt vaak aangeduid als het introductiejaar van het boeddhisme in Japan en als beginpunt van de Naraperiode (552-794). Dit was het jaar dat een Koreaanse afgezant verscheen voor keizer Kimmei van Japan.
Er zijn echter ook Chinese bronnen die spreken van een eerdere introductie, namelijk in de 2e eeuw via de Zijderoute vanuit het Chinees Keizerrijk. Toen waren de Japanners echter nog niet ontvankelijk voor deze religie, in tegenstelling tot keizer Kimmei die het boeddhisme in de 6e eeuw omarmde en het een fantastische doctrine noemde.
Horyu-ji, gesticht in 607
In de eerste decennia stuitte de aanwezigheid van het boeddhisme nog op verzet, totdat keizer Yomei het boeddhisme in 585 officieel erkende. Keizer Shotoku Taishi benoemde het boeddhisme tijdens zijn regering (593-621) tot officiële religie van het land en hij beval zijn onderdanen de Drie Juwelen te vereren: de Boeddha, de dharma en de sangha. De keizer schreef ook zelf enkele commentaren bij soetra's, stimuleerde boeddhistische studie en liet verschillende boeddhistische tempels bouwen.
De heersende leer van deze tijd was de sanron (sanlun zong) uit de madhyamakatraditie van het mahayanaboeddhisme. In de laatste episode van de Naraperiode, van 710 tot 794, waren er inmiddels zes tradities uit China. Naast de sanron waren dat de kusha, hosso, jojitsu, ritsu en kegon, waarbij de laatste traditie van groot belang was voor de keizers in Japan. Later, in de 9e eeuw, werden deze tradities officieel erkend.
Heianperiode (794-1191)
De jaren 794 tot 1191 omvatten de Heianperiode in het Japans boeddhisme. De periode werd ingeluid in 794 toen Heian-kyo, het tegenwoordige Kioto, werd uitgeroepen tot hoofdstad van Japan. In deze tijd ontstonden er steeds nauwere banden tussen de geestelijkheid en de keizerlijke monarchie en werd het boeddhisme opnieuw de officiële religie van het land. De tendai en shingon waren de overheersende boeddhistische stromingen in Japan.
Medio 10e eeuw kwam het Zuiver Land-boeddhisme op. Deze stroming vestigde zich later in de Kamakuraperiode met de tradities jodo shu en jodo shinshu.
Kamakura periode (vanaf 1191)
Kinkaku-ji, de tempel van het Gouden Paviljoen in Kioto, gesticht in 1398
Het jaar 1191 luidt de Kamakuraperiode in met de introductie van het chanboeddhisme uit China, dat zich in Japan verder ontwikkelde als het zenboeddhisme. Tot in de 21e eeuw is dit de leidende boeddhistische traditie in Japan gebleven.
Binnen het zenboeddhisme werden twee tradities dominant, de soto zen en de rinzai zen. Vervolgens werd in de 13e eeuw nog het Nichiren-boeddhisme ontwikkeld, waarna het boeddhisme zich in Japan in de eeuwen erna niet drastisch meer wijzigde. Het shintoïsme werd in de 19e eeuw uitgeroepen tot staatsreligie.
Tokugawa periode (vanaf 1603)
De Edoperiode was een tijd van enorme culturele bloei; een tijd waarin de studie van wetenschappen een grote boost kreeg door het bestuderen van westerse natuurkunde en techniek, waarin Japan voor het eerst te maken kreeg met Europa en de Europese mentaliteit, waarin de schone kunsten zich steeds meer ontplooiden en dingen voortbrachten als ukiyo-e, geisha, kabuki en bunraku. Het is de tijd van het Tokugawa-Shogunaat, een regering die heel sterk in zijn schoenen stond en een streng beleid voerde, voornamelijk inzake buitenlandse politiek en religie. Ook voor het boeddhisme is er veel gebeurd tijdens deze periode.
Nationalisering van het boeddhisme
Tijdens de Edo-periode werd het boeddhisme genationaliseerd door van de religieuze inquisitie en het danka-systeem een instituut te maken, gecontroleerd door de staat. Het danka-systeem was een registratieformule waarmee een familie verbonden was aan een tempel, in feite gewoon een register om het aantal boeddhistische families bij te houden. De monniken dienden de census bij te houden als officiële monniken van de shogun.
Begin van de nationalisering
Nadat hij shogun was geworden, wenste Tokugawa Ieyasu als militair gekante leider meer controle over de boeddhistische kloosters. Zij waren immers rijk en hadden grote hoeveelheden land zodat ze legers konden huizen om zich te verdedigen; ze waren een kracht om rekening mee te houden. Hij verordonneerde controle over de tempels (ji-in shohatto), te beginnen met het 'Kooyasan tempel controle besluit' in 1601. Hij bleef de besluiten sturen naar elke invloedrijke tempel tot in juli 1615. Deze tempels werden de hoofdtempels van de respectievelijke boeddhistische sekten.
De inhoud van elke ordonnantie verschilde per tempel. Het meest voorkomend waren de intrekking van het recht van de tempel om militaire aanwezigheid te weigeren. Voordien konden tempels aan elke militaire bevelhebber (shugo, landheren of gouverneurs die het militaire bevel voerden in een provincie) de toegang weigeren tot hun domeinen; dit was dus niet langer het geval. Ook werden de kloosters geherdefinieerd als leeromgevingen, er ontstonden ook kleine tempelschooltjes waar landlieden konden leren lezen, dit hielp de alfabetiseringsgraad van Japan enorm omhoog.
Deze besluiten zorgden dat geleerde monniken zich konden aansluiten bij historische tempels en hun leven weiden aan de studie en propagatie van het boeddhisme; dingen die vandaag de dag niet meer dan normaal lijken voor een religieuze instelling, maar in die tijd hadden de tempels Enrakuji, Kofukuji en Koyasan en enkele kleinere anderen grote groepen gewapende monniken. Tokugawa Ieyasu probeerde hen te ontwapenen, in te zetten voor de studie van de boeddhistische leer en de verspreiding ervan en op hetzelfde moment trachtte hij hen onder controle van het shogunaat te stellen: ze waren een machtsmiddel en tegelijk een bedreiging. Elk besluit had ook een individuele naam per sekte, zoals de "shingon-sekte controle ordonnantie" wat ook zorgde voor meer samenhang tussen de hoofdtempel en de zijtempels van elke sekte, hetgeen een sterkere consolidatie van het boeddhisme in het algemeen teweegbracht.
De beleidsregels van het Edo shogunaat herstructureerden de boeddhistische sekten en fundeerden de Shingon-, Jodo- en Nichiren-sekten, die vandaag de dag nog steeds bestaan.
Suden en tenkai
De 2 monniken Suden en Tenkai waren tijdens hun leven grote promotors van de Tokugawa clan en hun visie op het boeddhisme, ze zorgden eigenhandig voor de verdere verspreiding van de macht en faam van de Tokugawa als voor de consolidatie van het boeddhisme.
Suden
Suden's volledige naam was Ishin Suden, hij werd echter ook Konichi-in Suden of Denchooroo genoemd. Hij werd geboren als tweede zoon van Isshiki Hidekatsu in kii (nu wakayama. Zijn vader stierf op jonge leeftijd, en Suden ging in het Nanzenji-klooster in Kyoto, waar hij Rinzai-Zen boeddhisme studeerde. Later diende hij als hogepriester in het Kenchoji in Kamakura en ook in het Nanzenji. In 1608 werd hij uitgenodigd door Tokugawa Ieyasu naar diens geboortestad Sumpu (nu Shizoka) waar hij de Kinchi-in tempel oprichtte en daar woonde.
Na de dood van Ieyasu, verhuisde hij naar Edo. Gezien hij een vertrouweling was van Ieyasu, maakte het shogunaat hem hoofdverantwoordelijke voor het opstellen van beleidsregels voor tempels en diplomatieke administratie.
Toen Toyotomi Hideyori (豊臣秀頼) het Boeddhabeeld in Hokoji liet restaureren, liet hij een inscriptie graveren op de bel: "moge de staat vredig en welvarend zijn, in het oosten groet ze de bleke maan, in het westen de opgaande zon". Suden klaagde dat dit zeer beledigend was voor de Tokugawa, gezien zij hun macht vooral in het oosten hadden en de inscriptie insinueerde dat hun macht al voorbij was en in de nacht lag. Dit was de aanzet voor de latere Ōsaka no Jin, een serie gevechten van de Tokugawa tegen Hideyori waarbij de macht van de Toyotomi compleet werd verpulverd.
Toyotomi Hideyori schreef ook de Ikoku Nikki (kroniek van het buitenland) en de Honkō Kokushi Nikki (kronieken van meester Honko), twee werken die van groot belang zijn als bronnen over de diplomatieke betrekkingen in die tijd en specifieke gebeurtenissen.
Tenkai
Tenkai is geboren in Aizu (in het huidige prefectuur Fukushima), noch zijn geboortejaar, noch zijn familie is bekend. In 1590 begon hij boeddhisme te studeren onder Gokai in de Kawagoe Kitain-tempel. Hij woonde in Nanko-in in Hieizan Enryakuji in 1607. Het volgende jaar had hij de eer om Ieyasu te ontmoeten en verwierf zijn gratie. Hij deed veel moeite om de kloosters Enryakuji te restaureren en om Nikkōsan (Tochigi) te ontwikkelen.
Na de dood van Ieyasu confronteerde Tenkai Suden over diens postume titel. Volgens Suden moest die Daimyojin worden (grote goede godheid), terwijl Tenkai Toshogongen opperde (Tosho-incarnatie van de Bodhisattva (boeddha)). Tenkai won het pleit en Ieyasu kreeg van de keizer de titel Toshonongen en het graf van Ieyasu werd verhuisd van Kunosan naar Nikko.
Met de steun van Tokugawa Iemitsu (1604-51) bouwde hij Toeizan Kan-eiji in Ueno, edo, in 1625. Daar publiceerde hij Issai-kyo, de complete collectie van 6323 boeddhistische geschriften. Deze collectie was al vaak gepubliceerd in Korea, maar in Japan was de collectie van Tenkai de eerste. De publicatie duurde 12 jaar, van 1637 tot 1649. Tenkai stierf vijf jaar voor de voltooiing van zijn werk.
Incident van het purperen habijt
In 1613 verordonneerde de Shogun dat het niet langer mogelijk was voor de keizer om de hogepriester van een tempel aan te wijzen zonder het shogunaat daarin te betrekken. Alle aanvragen om een hogepriesterschap toe te kennen moesten eerst passeren langs de Shogun alvorens ze konden worden goedgekeurd. Een serieuze slag voor de keizer, voor wie dit een grote bron van inkomsten was, gezien de monniken nogal wat moesten betalen voor hun titel. Daarenboven versloeg het Tokugawa-shogunaat Toyotomi Hideyori in 1615 en sprak de Wet over de militaire diensten, de Wet voor het keizerlijk hof en de Wet voor de hoofdtempel en de sekten uit om zijn macht over de alle militaire, keizerlijke en religieuze activiteiten nog te verstevigen.
Hierbij was een regeling voor Daitokuji, een Rinzai-zen tempel, opgericht door Sōhō myōchō (1282-1337), het werd een tempel die bad voor het keizerlijke goed. Ze werd half vernietigd tijdens de Onin en Bunmei-oorlogen, maar werd gerestaureerd door Ikkyu Sojun. In 1582 werd de begrafenis van Nobunaga daar gehouden door Hideyoshi. Belangrijk aan deze tempel was dat ze onder de autoriteit van het hof viel, en niet onder die van het shogunaat. Deze regeling stelde dat om hogepriester te worden van Deitokuji, de monnik 30 jaar training moest ondergaan en 1700 opdrachten moest vervullen om verlichting te bereiken en men een heel aantal mentors gehad moest hebben.
In plaats van zich te houden aan deze regeling, schreef men niet naar de shogun, maar naar de keizer in verband met de aanbevelingen voor hogepriester die deze volgde en de hogepriester aanstelde. In 1628 echter draait het shogunaat deze beslissing terug.
De priesters van Daitokuji schreven ook een brief naar de Shogun dat ze het niet eens zijn met zijn verordonnering over het bereiken van verlichting. Dit zinde de Shogun echter niet en hij verbande hen naar Dewa kaminoyama. Dit bevel ging duidelijk in tegen keizer Go-Mizunō (1596-1680) en deze zag zich genoodzaakt af te treden. Dit wordt "het incident met het purperen habijt" genoemd omdat de hogepriesters in die tijd een purperen habijt droegen.
De Shimabara-opstand en het Danka-systeem
Van oktober 1635 tot maart 1638 gebeurde er een incident dat nogal een impact had op het religieuze beleid van het shogunaat: de Shimabara-opstand. Mensen op het schiereiland van Shimabara in de Hizen provincie (nu Nagasaki) en op het eiland van Amakusa in de Higo provincie (nu Kumamoto) verenigden zich met christenen in de regio in een opstand met Amakusa Shiro Tokisada (天草四郎時貞) als leider. Deze regio was zeer christelijk gezind en als vanzelfsprekend was er een diepe ontevredenheid jegens het anti-christelijk beleid van het shogunaat. De kasteelheer van Shimabara, Matsukura Katsuie (松倉勝家) (1597-1639) legde ook veel te zware belastingen op aan zijn volk. De boeren revolteerden en versloegen de troepen van Matsukura, het shogunaat mobiliseerde ongeveer 124.000 man en spendeerde zo'n 38.000 ryô aan het neerslaan van de opstand. Nadien stelde het shogunaat de hoofden van 4 leiders tentoon aan het kasteel in Nagasaki, alsmede de hoofden van 14.000 vermoorde christenen.
Deze opstand zorgde ervoor dat het shogunaat zich zorgen maakte over het verband tussen de christelijke invloed en de revolte van de boeren en verstrakte zijn anti-Christelijke houding en beleid.
Op hetzelfde moment verstevigde het zijn eigen religieuze inquisitie en Danka-systeem. De inquisitie moest christenen opsporen en was een nationaal gegeven. De religieus inquisiteur was Inoue Masashige (井上政重). Mensen die als christen werden ontmaskerd werden naar hem gestuurd en hij oordeelde dan. Er was ook een tempelregister, ingevuld door boeddhistische monniken: het diende om na te gaan of iemand een geregistreerd boeddhist was. Later werd deze taak overgedragen van de monniken naar het dorpshoofd, waar het ook het officiële bevolkingsregister werd.
Om aan te geven dat iemand geen Christen was, moest men nu een terauke bezitten: een officieel certificaat dat men tot een bepaalde tempel behoorde; dit stond bekend als het Danka-systeem. Het bestond voordien ook al. Families waren verbonden aan boeddhistische tempels door middel van dit systeem, maar nu was het een vereiste geworden. Op deze manier, dankzij het striktere Danka-systeem en de strengere vervolging van het christendom, werd het boeddhisme nog versterkt als religie. De monniken werden als het ware ambtenaren van het shogunaat.
Als gevolg van dit Danka-systeem deden de monniken echter nog weinig moeite om nog mensen te lokken naar hun tempel: zij zaten er toch al aan vast en engageerden zich voornamelijk nog in begrafenisceremonies. Vanaf dat moment verscheen het beeld van de Japanse monnik die zich enkel bezighoudt met begrafenissen.
Boeddhisme en de Edo-Cultuur
In de Edo-periode kreeg het boeddhisme zijn status als staatsreligie en oefende het een invloed uit op vele aspecten van de pre-moderne maatschappij. Het was een belangrijke bron van cultuur, zeker ook voor toneel en entertainment. Rakugo bv, een komische verhaalvertelling. Ook Koodan, een andere vorm van verhaalvertellen heeft zijn oorsprong bij de propagatie van boeddhisme aan de gewone man. Men neemt aan dat traditionele mondelinge literatuur is voortgekomen uit het prediken van soetra's en de leer van Boeddha aan het gewone volk. In de Edo-periode veranderde vertellen van een traditioneel boeddhistisch gegeven in een aparte kunstvorm. In deze zin was het boeddhisme de bron van cultuur in het Edo-tijdperk.
Hedendaagse stromingen
Na de Tweede Wereldoorlog in Azië stond het boeddhisme in Japan in het teken van hervormingstreven en aanpassing aan de moderne tijd. Nieuwe volksbewegingen als de Soka Gakkai, Kai Risshō Kōsei Kai en Nipponzan-Myōhōji-Daisanga kwamen op en er was sprake van een toenemende interesse voor het boeddhisme in het land.
lees meer over dit onderwerp op: Alle statistieken van de spreiding van het Boeddhisme wereldwijd
_(42096289494).jpg)
