Hsuan-Tsang
.JPG)
Hsüan-tsang (Xuanzang, 6 April 602 - 5 februari 664) werd wereldberoemd vanwege zijn zestienjarige reis naar Pakistan, India, Nepal en Bangladesh en zijn carrière als vertaler van boeddhistische geschriften. Hij is een van de meest illustere figuren in de geschiedenis van het scholastieke Chinese boeddhisme.
Jeugd (602-630)
Hsüan-Tsang werd geboren als Chenhui in een familie die al generaties lang bestuurposten bezat in de prefectuur Yanshi in de provincie Henan (China). Hsüan-Tsang was de jongste van vier kinderen. Zijn overgrootvader was een ambtenaar die diende als prefect, zijn grootvader werd aangesteld als professor aan het National College in de hoofdstad, en zijn vader was een confucianist van het rigide conservatieve type die zijn ambt opgaf en zich in afzondering terugtrok om aan de politieke onrust die China op dat moment in zijn greep hield te ontkomen. Volgens traditionele biografieën vertoonde Hsüan-Tsang een vroegrijpe intelligentie en ernst, waarbij hij zijn vader verbaasde door zijn zorgvuldige naleving van de confucianistische rituelen op achtjarige leeftijd.
Na de dood van Hsüan-Tsang's vader in 611, werd zijn oudere broer Chensu, later bekend als Changjie, de belangrijkste invloed op zijn leven. Als gevolg daarvan begon hij het klooster van Jingtu in Luoyang te bezoeken, waar zijn broer als boeddhistische monnik woonde, en bestudeerde hij de boeddhistische teksten. Toen Hsüan-Tsang op dertienjarige leeftijd vroeg om ook monnik te worden, maakte abt Zheng Shanguo in zijn geval een uitzondering vanwege zijn vroegrijpe wijsheid.
In 618, als gevolg van de burgeroorlog in Henan, zochten Hsüan-Tsang en zijn broer hun toevlucht in de bergen van Sichuan, waar hij ongeveer drie jaar doorbracht in het klooster van Kong Hui om zich te verdiepen in de studie van verschillende boeddhistische teksten, zoals de Abhidharmakosa-sastra. In 622 werd hij volledig tot monnik gewijd. Hsüan-Tsang was echter geheel niet content met de teksten die in zijn ogen gebrekkig waren en tal van tegenstrijdigheden en discrepanties vertoonden. Zijn leraren konden er geen bevredigend antwoord op geven en zo besloot Hsüan-Tsang naar India te gaan en te studeren in de bakermat van het boeddhisme.
Zijn vertrek naar India (630-645)
Een keizerlijk decreet van keizer Taizong (T'ai-tsung) verbood Hsüan-Tsang's echter zijn voorgestelde bezoek aan India op grond van het behoud van de nationale veiligheid. In plaats van zich afgeschrikt te voelen voor zijn lang gekoesterde droom, zou Hsüan-Tsang een visie hebben ervaren die zijn vastberadenheid versterkte. In 629, de keizerlijke verbodsbepaling trotserend, vertrok hij in het geheim op zijn baanbrekende reis naar het land van de Gautama de Boeddha.
Hsüan-Tsang meldt dat hij 's nachts reisde, zich overdag verstopte, vele gevaren doormaakte en geen gids meer had nadat hij zijn metgezellen hem in de steek hadden gelaten. Na een barre tocht door de Gobi-woestijn arriveerde hij in Liangzhou in de moderne provincie Gansu. Dit was in die tijd het meest westelijke deel van de Chinese grens en het zuidelijke eindpunt van de zijderoute die China met Centraal-Azië verbond. Hier bracht hij ongeveer een maand door met het prediken van de boeddhistische boodschap voordat hij in Hami werd uitgenodigd door koning Qu Wentai van Turfan, een vrome boeddhist van Chinese afkomst.
verblijf in Hami
Het werd Hsüan-Tsang al snel duidelijk dat Qu Wentai, hoewel zeer gastvrij en respectvol, van plan was hem levenslang vast te houden aan zijn Hof als kerkelijk hoofd. Als reactie hierop ondernam Hsüan-Tsang een hongerstaking totdat de koning toegaf. Hsüan-Tsang moest wel beloven na zijn reis door India terug te keren aan het hof van Qu Wentai. Na daar nog een maand te zijn gebleven in het belang van de Dharma, hervatte Hsüan-Tsang zijn reis in 630, goed voorzien van brieven voor alle koningen op zijn reisroute, inclusief de Turkse Khan wiens macht zich uitstrekte tot de poorten van India. Nadat hij China aanvankelijk tegen de wil van de keizer had verlaten, was hij niet langer een onbekende vluchteling die in het geheim op de vlucht was, maar een geaccrediteerde pelgrim met een officiële status.
zijn verdere reis naar het zuidwesten
Hsüan-Tsang trok verder naar het westen en ontsnapte aan rovers om uiteindelijk Karasahr te bereiken waarna hij de kloosters van Kucha bezocht. Verder naar het westen passeerde hij Aksu voordat hij naar het noordwesten draaide om de Tian Shan's Bedel Pass over te steken naar het moderne Kirgizië . Hij liep langs Issyk Kul voordat hij Tokmak in het noordwesten bezocht, en ontmoette de grote Khagan van de Göktürks, wiens relatie met de Tang- keizer in die tijd vriendelijk was. Hij trok verder naar het zuidwesten richting Tasjkent, de hoofdstad van het moderne Oezbekistan. Vanaf hier stak hij de woestijn over naar Samarkand (Oezbekistan). Hier kwam hij enkele verlaten boeddhistische tempels tegen en Hsüan-Tsang maakte indruk op de plaatselijke koning met zijn prediking. Hsüan-Tsang vertrok verder naar het zuiden, stak een uitloper van de Pamirs over en passeerde de beroemde IJzeren Poort. Verder naar het zuiden bereikte hij de Amu Darya en Termez, waar hij een gemeenschap van meer dan duizend boeddhistische monniken ontmoette.
Verder naar het oosten passeerde hij Kunduz (Afghanistan), waar hij enige tijd verbleef om getuige te zijn van de begrafenisrituelen van Prins Tardu, die vergiftigd was. Hier ontmoette hij de monnik Dharmasimha, en op advies van wijlen Tardu maakte hij de reis westwaarts naar Balkh, om de boeddhistische plaatsen en relikwieën te zien, vooral de Nava Vihara, die hij beschreef als het meest westelijke klooster in de boeddhistische wereld. Hier vond Hsüan-Tsang ook meer dan 3.000 niet-Mahayana-monniken, waaronder Prajnakara, een monnik met wie Hsüan-Tsang de vroege boeddhistische geschriften bestudeerde. Hij verwierf de belangrijke tekst van de Mahāvibhāṣa, welke hij later in het Chinees vertaalde.
Prajnakara vergezelde Hsüan-Tsang zuidwaarts naar Bamyan, waar Hsüan-Tsang de koning ontmoette en tientallen niet-Mahayana-kloosters zag, naast de twee grote Boeddha's van Bamiyan die uit de rotswand waren gehouwen. Het gezelschap hervatte hun reis naar het oosten, stak de Shibar-pas over en daalde af naar de regionale hoofdstad Kapisi (ongeveer 60 kilometer) ten noorden van het moderne Kabul, waar meer dan 100 kloosters en 6000 monniken, woonden. Dit maakte deel uit van het legendarische oude land Gandhara. Hsüan-Tsang nam hier deel aan een religieus debat en demonstreerde zijn kennis van vele boeddhistische scholen. Hier ontmoette hij ook de eerste Jains en Hinduvan zijn reis. Hij zette koers naar Adinapur (Jalalabad) en Laghman, waar hij meende India te hebben bereikt. Het jaar was 630.
Aankomst in India (630)
Hsüan-Tsang verliet Adinapur, dat weinig boeddhistische monniken had, maar veel stoepa's en kloosters. Zijn reizen omvatten het passeren van Hunza en de Khyber Pass naar het oosten, en bereikten de voormalige hoofdstad van Peshawar (Pakistan). Peshawar was niets vergeleken met zijn vroegere glorie en het boeddhisme ging achteruit in de regio. Hsüan-Tsang bezocht een aantal stoepa's rond Peshawar, met name de Kanishka-stoepa. Deze stoepa is net ten zuidoosten van Peshawar gebouwd door een voormalige koning van de stad. In 1908 werd het herontdekt dankzij de beschrijvingen van Hsüan-Tsang.
Xuanzang verliet Peshawar en reisde in noordoostelijke richting naar de Swat-vallei. Met het bereiken van Oḍḍiyāna (India) vond hij 1.400 jaar oude kloosters, waar voorheen 18.000 monniken leefde. Hsüan-Tsang vervolgde zijn weg naar het noorden de Buner-vallei in. Hij bezocht Taxila, dat verlaten en half verwoest was, slechts een paar monniken verbleven. In 631 kwam hij aan in Kasjmir, waar hij een getalenteerde monnik ontmoette, Samghayasas, bij wie hij enige tijd studeerde. In Kasjmir waren andere stromingen van het boeddhisme gangbaar en hij beschrijft dat er meer dan 100 kloosters en meer dan 5.000 monniken. Tussen 632 en begin 633 studeerde hij bij verschillende monniken, waaronder 14 maanden bij Vinītaprabha, 4 maanden bij Candravarman, en 'een winter en een halve lente' met Jayagupta. Gedurende deze tijd schreef Hsüan-Tsang over het vierde boeddhistische concilie welke in de buurt plaats had gevonden. Hij bezocht Chiniot en Lahore en verschafte de vroegste beschikbare geschriften over de oude steden. In 634 arriveerde Xuanzang in Matipura (Mandawar).
In 634 ging hij oostwaarts naar Jalandhar in het oosten van Punjab, voordat hij omhoog klom om overwegend niet-Mahayana-kloosters in de Kulu-vallei te bezoeken en weer zuidwaarts naar Bairat en vervolgens naar Mathura, aan de Yamuna-rivier. Mathura had 2.000 monniken van beide grote boeddhistische stromingen, ondanks dat ze door de hindoes werden gedomineerd. Hsüan-Tsang reisde op de rivier naar Shrughna voordat hij oostwaarts overstak naar Matipura, waar hij in 635 aankwam. Bij het Matipura-klooster studeerde Hsüan-Tsang onder Mitrasena. Vanaf hier vertrok hij naar het zuiden richting Sankasya, de grote hoofdstad van het rijk van Harsha onder de Noord-Indiase keizer Harsha. Aangenomen wordt dat hij in 636 ook Govishan, het huidige Kashipur, in het Harsha-rijk bezocht. Hsüan-Tsang ontmoette 100 kloosters van 10.000 monniken (zowel Mahayana als niet-Mahayana), en was onder de indruk van het beschermheerschap van de koning van zowel de wetenschap als het boeddhisme. Hsüan-Tsang bracht enige tijd door in de stad en bestudeerde vroege boeddhistische geschriften, voordat hij weer oostwaarts vertrok naar Ayodhya, het thuisland van de Yogacara-school. Uiteindelijk komt hij aan in Kausambi, waar hij een kopie liet maken van een belangrijk lokaal beeld van de Boeddha.
Hsüan-Tsang bezoekt de belangrijkste plaatsen uit het leven van de Boeddha
Hsüan-Tsang keerde vervolgens noordwaarts terug naar Shravasti en reisde door de Terai in het zuidelijke deel van het moderne Nepal waar enkele verlaten boeddhistische kloosters waren. Hij bezocht de geboortegrond van Gautama de Boeddha in Kapilavastu en trok vandaar uit naar Lumbini, de geboorteplaats van Gautama de Boeddha.
In 637 vertrok Hsüan-Tsang van Lumbini naar Kushinagar, de plaats waar Gautama de Boeddha overleed. vandaar uit vertrok hij naar het hertenkamp in Sarnath, waar Boeddha zijn eerste preek hield en waar Hsüan-Tsang 1.500 monniken vond. In oostelijke richting reizend, eerst via Varanasi, bereikte Xuanzang Vaisali , Patna en Bodhgaya. Hij werd vervolgens vergezeld door lokale monniken naar Nalanda, de grootste Indiase universiteit van de Indiase deelstaat Bihar.
Verblijf in Nalanda
Eindelijk bereikte Hsüan-Tsang zijn uiteindelijke bestemming, waar zijn grootste persoonlijke interesse in het boeddhisme lag en het grootste deel van zijn tijd in het buitenland werd doorgebracht: het Nalanda-klooster, gelegen ten zuidwesten van de moderne stad Rajgir in de noordelijke deelstaat Bihar. Als een beroemde metropool van boeddhistisch kloosteronderwijs, was Nalanda een echte kloosterstad die bestond uit een tiental enorme tempels met tussenruimtes verdeeld in acht gebouwen, omgeven door een hoge muur. Er waren daar meer dan tienduizend Mahayana-monniken die zich bezighielden met de studie van de orthodoxe boeddhistische canon en de Veda's, rekenen en geneeskunde. Hsüan-Tsang werd de leerling van Silabhadra (529-645), abt van Nalanda en werd in 636 ingewijd in de Yogacara-lijn van het Mahayana-boeddhisme. Terwijl hij in Nalanda was, studeerde Hsüan-Tsang ook Sanskriet en Brahmana-filosofie.
Hsüan-Tsang studeerde in Nalanda ook aan de Madhyamika School, gesticht door Nagarjuna ( 2e eeuw v.Chr.). Deze school zocht het midden tussen het realisme van de Sarvastivada School en het idealisme van de Yogacara School. Hsüan-Tsang lijkt deze twee systemen met elkaar te hebben gecombineerd in een meer eclectisch en uitgebreid Mahayanisme. Met de goedkeuring van zijn Nalanda-mentoren, schreef Hsüan-Tsang een verhandeling, Hui-zong-lun (de harmonie van de principes), die zijn synthese verwoordt.
In Nalanda werd Hsüan-Tsang een criticus van twee belangrijke filosofische systemen van het hindoeïsme die tegen het boeddhisme waren: de Samkhya en de Vaiseshika. De eerste was gebaseerd op het dualisme van natuur en geest. De laatste was een realistisch systeem dat rustte op de aanvaarding van het bewustzijn. Dergelijke opvattingen waren absoluut in tegenspraak met het boeddhistische yogacara, dat de substantiële entiteit van het ego en het objectieve bestaan van materie afstootte. Hsüan-Tsang bekritiseerde ook het atheïstische monisme van de jains.
Hsüan-Tsang reist verder naar het oosten
Van Nalanda reisde Hsüan-Tsang door verschillende koninkrijken, waaronder Pundranagara en naar de hoofdstad van Pundravardhana in het huidige Bangladesh . Daar vond Xuanzang 20 kloosters met meer dan 3.000 monniken die zowel de Theravada als de Mahayana bestudeerden. Hij bezocht ook Somapura Mahavihara in Paharpur in het district Naogaon , in het hedendaagse Bangladesh.
Xuanzang draaide zuidwaarts en reisde naar Andhradesa om de tempels in Amaravati en Nagarjunakonda te bezoeken. Hij verbleef in Amaravati en bestudeerde de Abhidhamma-pitakam. Hij merkte op dat er in Amaravati veel tempels waren en dat sommigen van hen verlaten waren. Later begaf hij zich naar Kanchi, de keizerlijke hoofdstad van Pallavas, en een sterk centrum van het boeddhisme. Hij bleef reizen naar Nasik, Ajanta en Malwa en vandaar ging hij naar Multan en Pravata voordat hij weer terugkeerde naar Nalanda.
Op uitnodiging van de hindoe-koning Kumar Bhaskar Varman ging hij oostwaarts naar de oude stad Pragjyotishpura in het koninkrijk Kamarupa nadat hij de Karatoya had overgestoken en bracht hij drie maanden door in de regio. Voordat hij naar Kamarupa ging, bezocht hij Sylhet , wat nu een moderne stad van Bangladesh is. Hij geeft een gedetailleerd verslag van de cultuur en mensen van Sylhet. Later begeleidde de koning Xuanzang terug naar de Kannauj op verzoek van de koning Harshavardhana, die een bondgenoot was van Kumar Bhaskar Varman, om daar een grote boeddhistische vergadering bij te wonen die werd bijgewoond door zowel de koningen als verschillende andere koningen uit naburige koninkrijken, boeddhistische monniken, brahmanen en jaïnisten. Koning Harsha nodigde Xuanjang uit naar Kumbh Mela in Prayag, waar hij getuige was van de genereuze verdeling van geschenken aan de armen door koning Harsha.
Na een bezoek aan Prayag keerde hij terug naar Kannauj waar hij een groots afscheid kreeg van koning Harsha. Reizend door de Khyberpas van de Hindu Kush , passeerde Xuanzang Kashgar , Khotan en Dunhuang op zijn weg terug naar China. Hij arriveerde in de hoofdstad Chang'an op de zevende dag van de eerste maand van 645, 16 jaar nadat hij het Chinese grondgebied had verlaten, en een grote processie vierde zijn terugkeer.
Hsüan-Tsang werft steeds meer gezag
Hsüan-Tsangs succes in religieuze en filosofische geschillen trok de aandacht van enkele Indiase potentaten, waaronder de koning van Assam en de dichter-annex-toneelschrijver koning Harsha (regering: 606-647), die als een boeddhistische patroonheilige op de troon werd beschouwd. In de eerste week van het jaar 643 werd een achttiendaagse religieuze vergadering bijeengeroepen in de hoofdstad van Harsha, Kanauj, waarin Hsüan-Tsang naar verluidt vijfhonderd brahmanen, jaïnisten en boeddhisten versloeg in een levendig debat.
Na deze publieke successen in India besloot Hsüan-Tsang via Centraal-Azië terug te keren naar China. Hij volgde het karavaanpad dat over de Pamirs naar Dunhuang voerde. In het voorjaar van 644 bereikte hij Khotan en wachtte op een antwoord op zijn verzoek om terugkeer, gericht aan keizer Taizong. In de maand november vertrok Hsüan-Tsang naar Dunhuang bij besluit van de keizer en arriveerde in de eerste maand van het Chinese maanjaar 645 in de Chinese hoofdstad Chang'an.
Zijn terugkeer naar China en carrière als vertaler (645-664)
Traditionele bronnen melden dat de aankomst van Hsüan-Tsang in Chang'an werd begroet met een keizerlijk publiek en een aanbod voor een officiële positie aan het hof welke hij afsloeg). De rest van zijn leven besteedde Hsüan-Tsang aan de vertaling van de Sanskrietwerken die hij uit India had meegebracht, bijgestaan door een staf van meer dan twintig vertalers. Naast het vertalen van boeddhistische teksten en het dicteren van de Da-tang-xi-yu-ji in 646, vertaalde Hsüan-Tsang ook de Tao-te Ching van Laozi (Lao-tzu) naar het Sanskriet en stuurde het in 647 naar India.
Zijn vertalingen kunnen over het algemeen in drie fasen worden verdeeld: de eerste zes jaar (645-650), gericht op de Yogacarabhumi-sastra ; de middelste tien jaar (651-660), gericht op de Abhidharmakosa-sastra ; en de laatste vier jaar (661-664), geconcentreerd op de Maha-prajnaparamita-sutra . In elke fase van zijn carrière als vertaler zag Hsüan-Tsang zijn taak als het in al hun integriteit introduceren van Indiase boeddhistische teksten aan het Chinese publiek. Volgens Thomas Watters is het totale aantal teksten dat Hsüan-Tsang van India naar China heeft gebracht zeshonderdzevenenvijftig, als volgt opgesomd:
- Mahayanist Sutra's: 224 teksten
- Mahayanist Sastra's: 92 teksten
- Sthavira Sutra's, Sastra's en Vinaya: 4 teksten
- Mahasangika Sutra's, Sastra's en Vinaya: 5 teksten
- Mahisasaka Sutra's, Sastra's en Vinaya: 22 teksten
- Sammitiya Sutra's, Sastra's en Vinaya: 5 teksten
- Kasyapiya Sutra's, Sastra's en Vinagupta's: 7 teksten
- Dharmaya Sutra's, Sastra en Vinaga's sutras, Vinaya, sastras: 42 teksten
- Sarvastivadin sutras, Vinaya, sastras: 67 teksten
- Yin-lun (verhandelingen over de wetenschap van inferentie): 36 teksten
- Sheng-lun (etymologische verhandelingen): 13 teksten
Faxian en Hsuan-Tsang
Hsuan-Tsang (602-664) leefde 250 later dan Faxian (337-422) en was net als Faxian een Chinese boeddhistische pelgrim die 16 jaar lang door Pakistan, India, Nepal en Bangladesh heeft getrokken op zoek naar boeddhistische geschriften. Door de reisverslagen van de 2 monniken naast elkaar neer te leggen krijgen we een goed beeld van de veranderingen in de boeddhistische wereld in die regio. Daar waar Faxian op bepaalde plaatsen grote gemeenschappen boeddhisten vond in kloosters, waren deze 250 jaar later verlaten en vervallen.